Geen echte update van grote hoogte
Er is niet echt een update, behalve dat we nu 9 km boven Batimi deze update plaatsen, op een snelheid van 862 km/h (sneller dan dat Sybrand naar zijn etensbakje rent) terwijl de Poolster naar ons knipoogt. The future is now.
Onze reis begon 14 uur geleden, waarvan we de eerste 12 uur eigenlijk alleen maar met elkaar hebben gepraat en spelletjes hebben gespeeld. Ik zei nog tegen Geert dat hij de enige is met wie ik zoveel tijd zou kunnen doorbrengen zonder gek te worden. Of dat wederzijds is durf ik niet te zeggen. Shout-out naar de NS, Schiphol en Japan Airlines trouwens, die alles letterlijk en figuurlijk op rolletjes hebben laten verlopen.
Bij gebrek aan update schets ik iets meer kader voor onze reis vanuit mijn perspectief. Ik moet iets te doen hebben tijdens deze vlucht die blijkbaar ineens meer dan 13 uur duurt.
Wanneer je tegen mensen zegt dat je gaat trouwen of op huwelijks gaat, is dat erg beladen: ze zijn gelijk enthousiast. En terecht, want het is ook ontzettend leuk. Onze trouwdag was een van de beste dagen ooit (samen met een andere beruchte dag die getekend werd door de zin "dat was geen microdose").
Maar wanneer je een verlies meemaakt, draag je dat op zulke momenten net wat meer met je mee dan wanneer je in de Bakker Bart staat (waar ik overigens niet meer welkom ben). Dus vanochtend had ik toch weer de impuls om Jan een berichtje te sturen. Hij was er natuurlijk al niet bij als getuige, het blijft toch vreemd om zulke mijlpalen niet met hem te delen.
In het begin voelde het als een knagende afwezigheid, maar ondertussen zie ik dat anders. Het missen is simpelweg een ander soort indicatie van aanwezigheid. Misschien wat abstract, maar een kom soep is juist functioneel omdat er een gat met "niks" in zit.
Want het is juist door deze gebeurtenis waardoor heel mijn fundering is ingestort - een fundering die nooit heeft gewerkt. En vanuit daar kan ik wat nieuws opbouwen. Alsof ik niet genoeg verbouwd ben, I know.
Tuurlijk is het niet leuk om er achter te komen dat je een dissociatieve stoornis hebt en je geheugen non-existent is, maar juist nu zie ik paradoxaal genoeg er ontzettend de waarde van in om in het hier en nu aanwezig zijn en verder niets. De moeilijkste uitdaging met deze aandoening, de meest shitty les die ik heb kunnen krijgen door het verlies van Jan, maar wel iets waar ik zó dankbaar voor ben. En op die manier draag je iemand toch bij je. En kan je misschien wel extra genieten van de grote én kleine dingen.
Juist omdat we dit proces allebei doormaken op onze eigen manier, zijn we veel losser geworden en hebben we dus niet echt een strakke planning voor Japan. We zien wel wat we doen en waar we eindigen (vermoedelijk verlaat ik Tashirojima niet meer). Zolang we maar kunnen genieten van alles om ons heen en van elkaar.
Tot we een auto gaan huren en ik Paul Elstak ga draaien. Dan is Geert degene die zal dissociëren.
En wellicht dat ik dat nu ook soort van probeer door mijn ogen te sluiten, om hopelijk fris wakker te worden in Tokio!
PS ik ben boomer dus heb nog niet uitgevogeld hoe ik meer plaatjes toevoeg maar gezien we er nu toch uitzien als platgereden vleermuizen missen jullie nog niks x
