De uitersten van Tokyo.

Er waren twee dingen die mij gelijk opvielen in Tokio: het gebrek aan vogels en de overvloed aan muziek. De stad zelf kent weinig groen, dus veel getjilp zal je niet horen, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de muziekjes die je overal hoort. De metro, de geldautomaten, de schermpjes in de winkels, de winkels zelf, de wc's - uit ieder apparaat en iedere hoek komt een ander lied. Ik sta bij vriend (en wellicht vijand) bekend als fervent muziekliefhebber, maar dat niet omdat ik een gevoelig artistiek type ben, maar om de stemmen in mijn hoofd te verdringen. Knappe jongen die er nog doorheen komt als ik 3 keer achter elkaar The Overview van Steven Wilson luister. Of Paul Elstak, als er grover geschut nodig is (daarom is Geert zo betrokken bij mijn mentale welzijn vermoed ik). De overdaad aan symfonieën hier doet me vermoeden dat ik niet de enige ben met dat probleem hier. Het ligt te voor de hand om een grap te maken dat we vandaag een boel tempels hebben bezocht om die stemmen uit te drijven, mede omdat ik toch al een verloren zaak ben. Met onze goshuincho op zak vertrokken we richting Zojo-ji, in de buurt van Tokyo Tower. Deze keer zonder rolstoel, omdat het 30 graden beloofde te worden en jezelf rollen echt teveel workout is voor deze temperaturen. Wie plezier wil hebben moet pijn lijden (en niets zeggen tegen zijn reumatoloog), toch?

Dit bleek een goede (doch pijnlijke, maar ach) zet, want niet elke tempel was even toegankelijk. Zojo-ji tempel wel, maar bijvoorbeeld Atago Jinja niet. Toch was dit het dubbel en dwars waard. Niet alleen omdat we onze goshuincho goed gevuld hebben met tempelzegels vandaag, maar vanwege de kat bovenaan laatstgenoemde tempel natuurlijk. En om Geert deze trappen omhoog te zien lopen, waarvan de mythe luidt dat een samurai ze ooit beklommen heeft met een paard. Heeft Geert toch gewoon met die Hollandse kuiten van hem gedaan. Nederland - Japan: 1 - 0.

Onze tempelreis eindigde bij Ueno, waar we de laatste tempel bezochten bij het park. Hier kwamen voor ons de verschillende kanten van Japan samen, want na alle rust belandden we in de winkelstraat Ameyayokocho waar we de meest bizarre dingen hebben gezien in de menigte. Van ons dagje Shinjuku weet ik niet zoveel meer omdat ik dat zo stressvol vond, maar dit was zo unhinged dat dit zeker wel te handelen was voor mij. Of misschien was ik helemaal zen na alle tempels natuurlijk.

Uiteindelijk raakten we aan de praat met de verkoper van bovenstaand shirt, die ons een interessant kijkje heeft kunnen geven in de vreemde gewoontes die Japanners er vaak op nahouden. Iets met femboys in het park en daar vooral 's nachts niet heen gaan. Of het faphotel, zoals Geert het noemde:

Tegen beter weten in zijn we toen toch in het park geëindigd, maar blijkbaar toch te vroeg want het enige dat in de buurt van een femboy kwam was ik. Dat vond een oude Japanse man ook die al snel iets te friendly werd, dus toen zijn we maar snel vertrokken richting het hotel. "Takumi is echt een bouillonblokje", aldus Geert na de beste ramen die we ooit hebben gegeten, in een of ander klein zaakje in een woonwijk. Waar hij overigens vreemd genoeg ook de minst pittige sambal op had, maar ik kijk nergens meer van op want ik heb deze man gisteren mosterd zien eten met eetstokjes. Moe en voldaan kwamen we onderweg naar het hotel tot onze verbazing ook nog een kleine shrine tegen waar zelfs ik groot naast leek.

Het was een dag van uitersten qua cultuur, en dat is wellicht ook tekenend voor een stad als deze. Morgen gaan we verder tempels bezoeken maar dan in Asakusa, en ons waarschijnlijk weer verwonderen over hoe vaak Geert het plafond bijna raakt en de hoeveelheid vriendschapswindmolentjes die we hier aantreffen.