Dingen die we niet voor ogen hadden op hoge snelheid

Deze blog wilde ik eigenlijk gister posten, maar zoals gewoon kwam er van alles tussen.

Ik werd wakker en had nog steeds oogmigraine en uitval van mijn zicht aan de linkerkant. "Da hoort nie" was mijn conclusie, "ga naar de dokter" was die van Geert. "Prima, maar eerst nog even wat leuks", dus hebben we een kijkje (haha) genomen bij een tempel waar je kon bidden voor vermiste katten. Met een gebed achter de rug was het tijd om uit te zoeken hoe je nou precies zorg krijgt aan de andere kant van de wereld

Nu ben ik best een zorgmijder. Na talloze slechte of zelfs traumatische ervaring wacht ik liever tot ik in mijn kist lig dan dat ik naar de zoveelste arts ga die ongepaste vragen stelt over mijn transitie terwijl ik kom voor een oorontsteking. Ik wou dat dit een grap was. Voor iemand die ooit arts wilde worden, of in ieder geval de zorg in wilde, heb ik er best een hekel aan gekregen.

Niet kunnen zien is lastig als je vakantie vooral sightseeing is, dus voor deze ene keer luisterde ik naar Geert. Op naar de internationale kliniek. Voordeel is wel dat ze mijn dossier hier niet kunnen inzien, dus ik kon verzwijgen dat ik trans ben - wat ik ook precies heb gedaan toen ze vroegen naar mijn medicatie en medische geschiedenis. Best fucked up eigenlijk dat je daarover moet liegen omdat het anders niet veilig is.

De Japanners zijn tot nu toe erg punctueel, maar deze zorgervaring was op z'n Hollands: uren wachten tot je uiteindelijk hoort "ja neem je medicijnen en zie maar". Waar deze arts wel in uitblonk was zijn naam. Toch nog een gouden randje aan deze zorgervaring.

Gelukkig was het op Tokyo central, waar ze ontzettend goede daifuku hebben dus ik heb wel weer op een bal kunnen knagen. Top. En heeft Geert natuurlijk weer een dubieuze snack gehaald. Alsof hij aan mij niet genoeg heeft.

4 uur later dan gepland zaten we dan toch in de shinkansen naar Ishinomaki. Ik blijf erbij dat mensen niet gemaakt zijn om 350 km/u te gaan, maar het was wel cool om de bergen (en Mount Fuji!) en rijstvelden aan je voorbij te zien flitsen. Als je zicht het toelaat tenminste.

Uiteindelijk waren we ontzettend laat in Ishinomaki, waar we verblijven in een traditioneel Japans huis. Met kat natuurlijk. Een stressvolle dag, maar het gevoel van een zachte spinnende kat tegen je aan helpt altijd. Met mensen ben ik niet zo goed en die moeten met hun poten van me af blijven, maar kattenpootjes en -kusjes mogen altijd. Hier konden we echt even ontspannen.

We zijn bekaf van alle stress, maar het is wat het is. We hebben alsnog veel gelachen in de kliniek en in de trein, zijn per ongeluk meerdere keren tussen de hoeren beland onderweg naar de guest house en hebben een broodje met ijs op. Zo beleef je nog eens wat.

We gaan het zien - althans, alleen aan de rechterkant voor mij. Dat lijkt vooralsnog wat beter te gaan, en dat is maar goed ook, want we zitten nu op de boot naar Tashirojima, oftewel katteneiland!