Door de LSD naar BoZ
De meeste goede ideeën krijg je op de wc of onder de douche, of, in mijn geval, aan de LSD. Toen we afgelopen zomer lagen te trippen aan het water in Bergen op Zoom, besefte ik ineens dat ik absoluut niet beter kon worden als ik hier in Eindhoven zou blijven. Aan een drukke weg wonen is sowieso niet bevorderlijk voor de rust, maar in het appartementencomplex waar wij zitten wonen mensen die nog meer mentale problemen hebben dan ik. En dat zegt wat. Van bedreigingen, geweld, buren die proberen hun vriendin van het balkon af te gooien tot vandalisme, er is altijd wat te beleven hier. Met als gevolg dat ik me permanent onveilig voel.
Dat deed ik sowieso al wel door mijn PTSS, en dat is exact het probleem. Je raakt eraan gewend. En uiteindelijk put het je uit - als je je thuis niet veilig voelt, waar dan wel? Kan je überhaupt beter worden in een omgeving die je continu triggert?
Nee.
Dit besprak ik met Geert, en toen bleek dat hij eenzelfde realisatie had op dat moment. LSD is a hell of a drug. Ook hij is Eindhoven helemaal beu. We missen de rust, de ruimte en de stilte. Hier blijven is geen optie. We moeten hier weg.
Marco Borsato zegt: de meeste dromen zijn bedrog. Dit is duidelijk de uitzondering, want 10 dagen na deze realisatie werd ons bod op een huis in Bergen op Zoom geaccepteerd, en morgen krijgen we de sleutel.
Na 10 jaar hopen op verhuizen, kwam alles ineens in een stroomversnelling terecht. Het waren een aantal stressvolle weken, maar op het nippertje kwam alles goed met de hypotheek. Een telefoontje krijgen met de mededeling dat er van alles lijkt te ontbreken, precies 5 minuten voor de deadline, is nooit leuk. Maar als we zelfs dan geen hartaanval krijgen, dan kunnen we alles aan.
Nu gaat het echte werk beginnen, met allereerst het leegruimen van het nieuwe huis. De inboedel hebben we er namelijk bij gekregen. Dat fixen we wel even, dachten we - tot mijn reuma opspeelde en ik weer in de rolstoel belandde. Onhandig. Vervolgens werd Sybrand ziek en besloot mijn moeder een spreekbeurt te houden over hoe normale gezinnen niet bestaan uit twee mannen of twee vrouwen. Die laatste heb ik op haar wangedrag aangesproken, en sindsdien word ik genegeerd. En als klap op de vuurpijl komt de andere ouder zijn beloftes zoals gewoonlijk niet na, waardoor we in de knoei komen met de verbouwing. Alsof ik niet genoeg aan mijn hoofd had met mijn PTSS en mijn recente struggle met hechting.
Dus ja, het is veel. Maar we hebben er wel zin in. Het vooruitzicht om te wonen op een plek waar we rust en ruimte hebben en waar ik iets van veiligheid kan opbouwen is al fijn, maar het idee dat Sybrand straks in de tuin kan liggen is natuurlijk waar we het eigenlijk voor doen.
Zoals gezegd krijgen we morgen de sleutel, en dan moet alles er binnen een paar dagen uit en het schuurtje gesloopt worden. De combinatie van mijn frustratie en een hamer zal er vast voor zorgen dat dit goed komt. Zijn mijn ouders toch nog ergens goed voor.
Als ik het niet vergeet zal ik hier in ieder geval updates plaatsen waar niemand om heeft gevraagd. Maar dan wel met femboypakje om te voorkomen dat ik te hetero word door de verbouwing. Ik wil niet eindigen als voetballer. Al helemaal niet voor FC Bergen.
