Droge noodles, nat water.

In een van mijn vorige levens was ik fervent planner. Iets wat je misschien moeilijk voor te stellen is voor diegenen die vooral mijn chaotische natuur kennen, maar ik wilde graag weten wanneer ik waar aan toe was. Was dat niet het geval, dan zorgde dat voor enorme stress. Destijds werd dat afgeschreven op de autisme diagnose die ik heb, nu lijkt het me vooral een PTSS ding dat zichzelf in stand hield. Chronische stress -> behoefte aan duidelijkheid -> duidelijkheid vervalt want het leven is onvoorspelbaar -> meer stress. Controledingetje dus. Denk ik. Maar wat weet ik nou? Nu is dat anders. Of het nu Roadburn is of vakanties, ik zie wel hoe het loopt. Dat biedt zoveel meer flexibiliteit en is voor Geert ook veel fijner. Het enige waar ik op moet letten is dat ik niet teveel doe, maar ach, al doende leert men. Het is in ieder geval fijn om niet meer zo strak binnen de zelf geschetste kaders te hoeven leven. En zo ontdek je nog eens dingen, bijvoorbeeld dat Altin Gün fucking goed is live. Sommige dingen moet je wel weken van tevoren plannen, zoals een bezoekje met workshop aan de Osaka Cup Noodle Factory. De dag begon al goed omdat ik zodra ik wakker werd Kiss From A Rose in mijn hoofd had, dus Geert ook. Misschien moet ik een playlist maken van alles dat ik hier in mijn hoofd krijg. Iets met gedeelde smart.

Met 30 graden en een brandende zon was het best lekker om verkoeling te zoeken in het Noodlemuseum. We waren allebei heel erg hyped om onze eigen noodles te maken, en de voorpret begon al met de reis, want we mochten met de Hankyu line. Wat een prachtige treintjes zijn dat, en als je voor- of achterin zit kan je uit het grote raam kijken. De conducteur werd erg blij van mijn enthousiasme. Gelukkig heeft hij niet gezien dat ik later aan zijn trein heb gelikt.

De Japanners maken alles kawaii, dus ook ons bij de noodleworkshop. Gewapend met een schort en bandana gingen we aan de slag om onze eigen instant noodles te maken, from scratch. Ontzettend leuk om te doen en zien, zowel het proces als hoe gestroomlijnd alles liep. We moesten wel binnen een uur klaar zijn natuurlijk. Juist doordat alles zo vlotjes doch strak verliep voelde het op geen enkel moment gehaast, met als eindresultaat deze prachtige zakjes en cups. Na al het lopen en kijken was het bijzonder fijn om even met verstand op 0 (nog meer dan we al doen) even met je handen bezig te zijn.

In de buurt van het Cup Noodle Museum ligt Minoh Park, bekend om haar met bomen bezaaide heuvels en natuurlijk Minoh Falls. De reden om de afgelopen twee dagen rustig aan te doen, want dit moest en zou ik zien. Een Hankyu ritje later en een doosje vol Japanse gebakjes begonnen we aan de wandeling naar boven, waar we gelijk geconfronteerd werden met de lokale delicatesse: tempura maple leaves. Hoe dit werkt weet ik niet, maar blijkbaar zijn gefrituurde bladeren superlekker. De geur liet ons gelijk twee zakjes kopen van het oude echtpaar dat ze stond te maken. When in Rome...

De weg omhoog liep parallel langs het riviertje met allerlei watervallen en torenhoge bomen, en zo gingen we al zigzaggend richting de waterval. Het was niet ontzettend steil en wederom beter onderhouden dan heel België bij elkaar, dus met mijn voet en knie goed te doen. Het was ook zeker geen straf om die af en toe rust te gunnen en te genieten van het prachtige uitzicht.

Sommigen zijn misschien bekend met het fenomeen reactivaties van psychedelica, bijvoorbeeld LSD, DMT of psilocybine. Het is precies wat het omschrijft, dus alsof je even weer aan het trippen bent, vaak met full on visuals. Zelf heb ik daar geen last van, maar wat ik soms wel heb in de periode na een trip is dat die deken van dissociatie ineens wordt opgeheven - alsof ik ineens de dingen weer echt kan waarnemen. Zonder de visuals of mindfuckery dus. Waardoor dit getriggered wordt weet ik niet, maar het is wel fijn om even door die mist heen te kunnen kijken.

Nu had ik dit al een beetje de weg naar boven, maar toen ik voor het eerst oog in oog met de waterval stond kwam die toch even binnen. Heel bijzonder om dat zo mee te maken en ontzettend fijn om dan ook écht aanwezig te kunnen zijn en alles goed in me te kunnen opnemen. Omdat we er aan het eind van de middag waren was het ook niet al te druk, waardoor we nog even op een bankje konden zitten en konden genieten van de natuur om ons heen. En Geert van het bijna breken van zijn tanden op een pruimenpit. Soms is het handig om verpakkingen te vertalen, bijvoorbeeld wanneer er staat "Kijk uit, bevat pruimenpit". Gelukkig kon Geert hem ook weer uitkotsen. Was die kipsashimi toch nog ergens goed voor.

Na zo'n klim omhoog moet je ook weer naar beneden, en dan is het jammer dat je niet met de rolstoel kan racen. Te voet dan maar, met de nodige pauzes - waaronder een waar we apen tegenkwamen. Supercool om die in het wild te zien kontkrabben!

Aan de gefrituurde blaadjes hadden we blijkbaar niet genoeg, dus zijn we sushi gaan eten in een restaurantje gerund door een ontzettend lief ouder echtpaar. We dachten dat we de beste sushi van ons leven al gehad hadden, maar onze verwachtingen werden wederom vernietigd. Holy shit wat was dit lekker, en wat waren deze mensen onzettend toegewijd en aanwezig in het moment. Heel mooi om te zien, en zeker te proeven. Al vonden de Nederlanders achter ons het ook wel fijn dat ze morgen naar hun caravan, boot en eigen eten gingen. Snap ik wel, ik ben onderhand ook suïcidaal door het gebrek aan mijn Venz hagelslag met funnies.

Dus gingen we met tranen in onze ogen slapen, dromend over Calvé en haring. Die Japanse vis met rijst is allemaal maar niks.