Emotionele bagage
Hallo met mij,
Dit is een blog van 2 normale mensen die naar Japan gaan als huwelijksreis. Een van deze mensen is behoorlijk hebberig en ging voor een volle minderhedenbingokaart. Als we social media moeten geloven is deze combi behoorlijk lastig en kan je hier ofwel een heel zielige, ofwel “empowering” blog van maken. Dit wordt geen van beide, want we zijn gewoon te lui om mensen afzonderlijk updates te sturen (al zal ik af en toe wat posten op Instagram, alleen omdat ik een fantastische username heb).
Voor wat context: met onze verloving hebben we er bewust voor gekozen om een jaar tussen ons huwelijk en de reis te laten, omdat we toen nog de illusie hadden dat ik een behandeling zou kunnen starten bij de GGzE voor mijn c-PTSS en dissociatieve problematiek - of daar in ieder geval een begin zou hebben gemaakt. Een reis maken is tenslotte leuker als je niet continu last hebt van trauma, en het heeft weinig zin als je toch niks onthoudt.
Tot niemands verbazing heeft er nog steeds geen behandeling plaatsgevonden en sta ik nog even ver in het traject als 3 jaar geleden. Behalve dat we morgen wél een stuk verder gaan - letterlijk dan. Eerst naar Helsinki en dan door naar Tokio, om daar vervolgens bijna een week te verblijven alvorens we verder op reis gaan door Japan.
Dat is eigenlijk wat ons het meest bezighoudt nu. Tuurlijk is zo’n rolstoel soms onpraktisch (vooral voor mijn omgeving door mijn getüüter) en mijn hoofd is niet altijd een ponykamp, maar ik ben er eigenlijk niet mee bezig. Hoe zwaar anderen mijn leven ook vinden als ze horen over mijn predicament, Geert heeft het veel zwaarder - die moet morgen 13 uur naast mij zitten in het vliegtuig. Als er aandelen zijn voor het expertisecentrum euthanasie, is dit het moment om ze te kopen.
De koffers zijn gepakt, de wekker staat veel te vroeg en mijn rolstoeltoeter is opgepütst - flikker, op naar Japan!
