High in Japan

Omdat wij niet kunnen tellen vanwege een IQ van -5, werd ons verblijf in Kagoshima verkort naar 1 dagje. Dat krijg je als je JR Pass een dagje eerder blijkt te verlopen. Speedrun vulkaan bekijken dus. Wat eigenlijk niet zo erg was, gezien we mentaal nog moe waren van de trip de dag ervoor en de hitte ons gaandeweg de dag ons loom maakte. Het voordeel van de trip was dat het nog even doorwerkt, en we dus nog wat "enhanced" de vulkaan en al haar details konden zien. En natuurlijk de kat die luidkeels begon te spinnen toen ze aaitjes van ons ontving. Verder zal er genoeg te doen zijn in deze stad aan het water, maar na wat thee bij een tentje waar ze Droomvlucht muziek draaiden en een overheerlijk diner in een izakaya met een superleuke eigenaresse, hadden we het wel gezien. De dag erna moesten we toch vroeg op voor de trein naar Tokyo.

Tevens de laatste shinkansen op onze reis, snik. Gelukkig bleek dit een uitgelezen kans om wat muziek te luisteren, te mijmeren, Mount Fuji in haar volle glorie te zien, matcha te halen uit het magische shinkansenkoffieapparaat en de shinkansen zelf te likken.

Nu moet ik zeggen dat dit me meer om de lol ging, en niet zoals bij vliegtuigen en de Hankyu line dat ik een bepaald idee bij de smaak had. Maar dat lijkt toch niemand te begrijpen dus whatever.

Door de last minute omboeking moesten we een ander hotel in Tokyo zoeken en kozen we voor dezelfde buurt als vorige keer. Lekker rustig en toch dichtbij Tokyo central. Scheelt weer dingen opzoeken qua OV. Winst!

Wat mij betreft ging de transitie van ongerepte natuur naar ongeremde metropool vrij vlotjes. Geert was wat overprikkeld - door de treinreis nog wel. Blijkbaar vindt niet iedereen het rustgevend om in de shinkansen te zitten (het heeft vast niets met naast mij zitten te maken!).

Ondanks de drukte is Tokyo erg stil. Deze mensen begrijpen dat je niet overal je marktkoopmanstem op hoeft te zetten. Wat ik ook merkte is dat mijn lijf niet gelijk in overdrive ging. Een bekende omgeving helpt daar zeker bij en de positieve nasleep van LSD is een van de hoofdredenen om het te gebruiken, maar tegelijkertijd merk ik toch iets anders op.

Dezelfde omgeving roept flarden van herinneringen op, hints naar dat ik hier eerder ben geweest maar niet het volledige verhaal. Een woord hier, een zin daar, op een pagina die ik zelf verder moet invullen. Wanneer Geert een plaatje schetst ("weet je nog toen...", "die ene keer in X, zagen we...") krijg ik soms wel een samenvatting vanuit mijn brein, maar een echte herinnering ontbreekt meestal. Een confrontatie met het leven met een dissociatieve stoornis, en wellicht maakt het voor iemand zonder zo'n krokant brein wat begrijpelijker dat ik van depressie naar depressie ging. Wat heeft het voor zin dingen te doen, om te leven, wanneer je alles vergeet? Vervolgens vergeet je dat weer om weer tot diezelfde conclusie en dus depressie te komen. Rinse and repeat. Nu bleef het echter bij een notie. Geen oordeel, geen emotie, het is gewoon zo. Ben ik de laatste tijd zo bezig geweest met het hier en nu dat ik geen tijd heb gehad om erbij stil te staan? Boeit het me gewoon niet meer? Ik heb geen idee. De reden achter al dit soort breinactiviteit, de waaromvraag heb ik een jaar geleden al laten varen (in een super intense ervaring waarin heel mijn brein leek te sterven, maar dat is een ander verhaal).

Herinnerd worden aan mijn vergeetachtigheid (ah, de ironie) was ooit een trigger, wat leidde tot nog meer vergeetachtigheid, nu is het hooguit een vlieg die landt op je been op een warme zomerdag waarop je te lui bent om hem loom weg te wuiven. Het boeit me niet meer. Ik ben nu hier met de liefde van mijn leven en dat is wat telt. Zeker omdat het einde van onze tijd in Japan nadert. Maar ook dat boeit niet. Het is immers maar tijd. Het is maar later.

We hadden aanvankelijk iets van "tsja, wat gaan we doen in Tokyo", maar we hebben ons gewoon laten leiden door wat we tegenkwamen. Om alvast Geerts verjaardag te vieren hebben we speciale onigiri gehaald, wat snacks bij Asakusa en zijn we daarmee bootje gaan varen bij de Royal Palace. Het was daar lekker rustig dus we hebben lekker gedobberd in de stilte om vervolgens matcha en koffie te gaan drinken. Geert fysieke arbeid laten doen voor zijn verjaardag en dan belonen met nervositeit in de vorm van cafeïne, nice.

Onderweg naar een wandelstokkenwinkel kwamen we langs een gebouw waar de Twin Towers jaloers op zouden zijn (en sind 2001 al helemaal): The Tokyo Metropolitan Government Building.

Een uitgelezen kans om te testen of ik nog hoogtevrees heb. Dit ding is namelijk 45e verdiepingen hoog. Gaan dus. Allereerst is die lift eerder op de 45e dan die bij ons op de 4e. Zodra je de lift uitstapt zie je voornamelijk hemel en daken: niks lijkt er hoger te zijn dan dit gebouw. Dat deed me niks. Lopend naar het raam voelde ik... Niks. Eenmaal bij het raam naar beneden koekeloerend gebeurde er wederom niks. De fysieke respons, die voelt alsof iemand mijn maag uitwringt, bleef volledig uit.

Ik ga hier geen vragen over stellen maar ik lijk van mijn hoogtevrees af, dus ik heb lekker rondgewandeld en naar beneden gestuurd. Bizar om te zien hoe klein mensen lijken van zo'n hoogte. Best leuk om te doen. Dat ik dat heb gemist al die tijd. Ik had genoeg in te halen dus, al leidde Mount Fuji in de verte ook wel af. Is dit waarom de Amerikaanse overheid zo bang was van LSD, omdat we dan met zijn allen gebouwen gaan maken om naar beneden te kijken?

Heel wat getuur en een nieuwe wandelstok (opvouwbaar! Met bloemen! Ik word oud! Noem me tranpa!) later verlieten we Shinjuku weer. De transitie tussen hoge bomen en hoge flatgebouwen die naar je schreeuwen (letterlijk, de borden en schermen maken vaak geluid) ging vlotter dan die van mij bij de VU. We hadden verwacht dat het verschil heel groot zou zijn en we daarom zouden moeten wennen, maar het liet ons allemaal ongemoeid. Het zal allemaal wel. Niet belangrijk. Een automatische focus op hier en nu en op elkaar. Als die borden willen schreeuwen moeten ze dat doen. Ze negeren heeft geen zin anyway, want verzet kost alleen maar meer energie.

Dus we laten alle drukte maar langs ons heen glijden richting Nihombashi, waar we niet alleen ontzettend lekkere curry op hebben, maar ook nieuwe muziek hebben ontdekt. De eigenaar had een bijzonder goede smaak en had zijn Bandcamp radio opgezet. Lekker eten, goede muziek en middelmatig gezelschap in de vorm van elkaar, wat willen we nog meer?