Hypothetische situaties.

Tashirojima was een van de dingen waar we het meest naar uitkeken - katten en natuur, wat wil een mens nog meer?

Ja oke, zicht, maar daar hadden wij ook even geen zicht meer op (ha). Niet aan te doen dus. Of wel?

Laten we een gedachte-experiment doen. De blinde vlekken aan mijn linkerkant worden gemaakt door mijn brein, niet mijn oog. Denk ik. Ik weet dat wanneer je een bepaalde lysergamide neemt voorbij een zekere dosis, je alles in 4k denkt waar te nemen en als het ware elk golf van de zee kan zien. Dit omdat je brein van alles gaat invullen. Nu stond deze liquide snack sowieso al op het menu voor Ishinomaki voor ons beiden, maar wellicht zou het de klachten kunnen verlichten. Het brein, en volgens sommigen specifiek het mijne, kan rare dingen doen.

Als we het zouden innemen voor we de boot namen, zouden we allebei een fantastische dag hebben beginnend op de boottocht alleen al. De zon, de wind en de eilanden en bergen om ons heen waren prachtig om te zien, en dan zou je nog maar in de coming up zitten.

Die voor mij dan best pittig zou zijn - er gebeurt van alles in mijn lijf en misselijkheid is een bekende bijwerking. Precies waar allerlei trauma zit bij mij, en waar een deel van mijn brein zich dan ook tegen zou verzetten. Maar ook daar zou ik me aan overgeven, vooral omdat ik zou zien dat Geert zich blij en ontspannen zou voelen.

Maar stel dat de eerste kat op het eiland ons luid begroet omdat ze gewond is. Dat is het risico dat je neemt: alles komt dan harder binnen. Voor diegenen met spiegelneuronen dan. Gelukkig zou deze luide gewonde mevrouw gewoon erg dorstig blijken, dus nadat Geert haar wat water gaf en ik Geert wat geruststelling, konden we het eiland verkennen.

In de onwaarschijnlijke situatie waarin wij onder invloed van lysergamide waren, zou de klim naar het cafe synchroon lopen met de klim naar de piek van de werking. Omdat het eiland niet rolstoeltoegankelijk is, is dat nogal een workout. Maar gaandeweg zou ik dan steeds meer wennen aan het hebben van een lichaam en alle prikkels die daarbij horen. Hoe mensen leven zonder dissociatie blijft me een raadsel - normaal voel ik namelijk niks. Zelfs niet simpele dingen zoals de zon op mijn huid, of bijvoorbeeld honger.

Katten hebben dit probleem niet. Om 12 uur was het voedertijd voor de ze bij het cafe op de berg, en dat lieten ze weten ook. Tientallen katten bij elkaar, wachtend (en klagend) op hun brokjes. Hilarisch om te zien.

In het onwaarschijnlijke geval dat we onder invloed zouden zijn van psychedelica, zou de piek nu moeten zijn en zouden we heel steady moeten gaan. Dit betekent dan dat alle ongerepte natuur een diepe indruk op ons zou maken. De dichte bamboebossen, de hoge kronkelende bomen, de struiken met hun fantastische bladeren, de vreemde en grote vogels en insecten en natuurlijk de zachtheid en liefde van elke kat (en kitten!) zouden ons tegelijkertijd insignificant en heel verbonden laten voelen. De stilte die af en toe werd onderbroken door het geruis van de zee of het geluid van vogels zou oorverdovend zijn naast het gespin van de katten die gretig onze aaitjes accepteerden.

Na een langzame wandeling naar beneden via de bovengenoemde cat shrine, kom je weer uit bij het haventje. Onze ervaring met eerdergenoemde substantie is dat je onzettend simpel (sommigen noemen het "kinds" of "puur" maar ik heb geen idee, thanks vroegkinderlijk trauma!) wordt. Ik zou dan bijvoorbeeld mijn schoenen uittrekken en met mijn voeten in het water schelpen zoeken, springend van steen na steen. Hier heb ik geen actieve herinnering aan, behalve ontzettende pijn in mijn gewrichten.

Geert zou dan "why?" vragen aan een Japanse jongeman op de fiets die hem vroeg "are you American? No? Bye". Degenen die Geert kennen weten wat voor mirakel het is als hij een praatje maakt met iemand. Great success, want nu zijn we trotse eigenaren van een 2 dollar biljet als gevolg van deze wonderlijke interactie. In dit gedachte experiment dan hè.

Dit magische eiland telde ooit honderden mensen, waarvan er nu enkele tientallen over zijn. De natuur en de vervallen huizen met alle spullen er nog in (zonder afval!) maakt het een plek waar je je ook in normale staat compleet in kan verliezen. Zeker de vervallen tempel die we tegenkwamen in het bos zou ons in onze niet-normale staat tot stile dwingen. Of het uitzicht vanaf de muur bij de haven, met alle bergachtige eilanden om ons heen.

Aan alle pret komt een einde - behalve dat alles pret is in deze staat. Je leert namelijk dat er alleen nu is, en dat verzet futiel is. Immers, is een slechte tijd hebben nou eenmaal niet het gevolg van het niet accepteren van je huidige omstandigheden?

In dit geval zouden we het eiland en al haar harige inwoners content gedag zeggen en de boot naar Ishinomaki nemen. Dit zou dan ook leiden tot een haast religieuze ervaring (dankjewel Anna von Hausswolff) - de grootsheid van de natuur op de eilanden om ons heen, de warmte van de zon en de frisse zeewind met haar spetters op mijn huid zou me verwonderd achterlaten. Zou dit op termijn ook mogelijk zijn voor mij? Om te voelen? Het gevoel te hebben dat je in je lijf leeft en niet van achter een dikke mist?

Niet belangrijk. Nu.

In dat nu was vooral honger en vermoeidheid. Eten halen dus, en even uitrusten en de kat aaien in de Airbnb. Het is immers veel om te verwerken, mocht je een tripmiddel gekomen hebben. Maar de ervaren lezer weet dat het een tevreden vermoeidheid zal zijn. Ookal zou je een bevroren kaasyoghurt eten. Vies is een groot woord, maar lekker ook.

Uiteindelijk was het tijd om iets substantieels te eten, dit keer bij een meneer met een passie voor boekweit die alles in zijn eentje deed. Gezien de tijd zou het middel bijna uitgewerkt zijn, maar zouden de zintuigen nog net genoeg aangescherpt zijn om extra te kunnen genieten van het eten en elkaars gezelschap. En om in het gedimde licht toch te kunnen zien dat Geerts huid het niet van de zon had gewonnen. Oeps. Insmeren is duidelijk niet een prioriteit in de kinderlijke staat.

Met de afnemende werking van een puur hypothetisch goedje, zeou ik voorspellen dat mijn zichtproblemen weer terug zouden komen. Onverwacht met wél een volledige migraine. Prima, vroeg naar bed dus. Met de notie dat we een van de beste dagen van ons leven gehad hebben. En in mijn geval dat ik me lang niet zo goed heb gevoeld. Niet door de chemicaliën, maar wellicht omdat ze me toch een sprankje hoop geven voor een toekomst. Een toekomst waarin de continue vervreemding die ik ervaar, steeds meer ruimte kan maken voor verwondering, omdat het uiteindelijk hetzelfde is, maar dan vanuit een andere invalshoek.

Een hoop die nog dagen of weken doorwerkt, omdat mijn dissociatieve- en PTSS klachten significant minder zijn na het gebruik van dergelijke middelen. Soms overweldigend door alle prikkels, maar dat is iets waar ik langzaam mee moet leren omgaan. Zonder GGZ, tenzij het staat voor Geestelijke GeertZorg. Want hoeveel hypothetisch gebruik op een katteneiland me ook leert, het laat me bovenal zien dat er geen betere partner is voor mij dan Geert. Ookal vraagt hij me op dit soort dagen voor de grap waar mijn gedachten vandaan komen als ik weer eens een vreemde opmerking maak, het zijn dit soort dingen die me dan wel aan het denken zetten. Of eigenlijk het denken stoppen.

Dus in de extreem onwaarschijnlijke situatie dat er inderdaad een lysergamide gegeten zou zijn, dan zouden we uiteindelijk 24 uur later met een leeg hoofd en content hart in de trein naar Osaka zitten. Ruimte genoeg voor meer avonturen.

Maar dit zouden we natuurlijk nooit doen. Dus we hebben gewoon bootje gevaren, katten geaaid en een oké dag gehad.