In het huis van de brandstichtende beer.

Gister stond in het teken van mijn grote liefdes: ik zat in de Shinkansen naar Kumamoto, thuishaven van Kumamon. Ohja, en Geert was er ook. Kumamon is de mascotte van Kumamoto, zoals iedere instantie, iedere stad, zoals werkelijk alles hier een mascotte heeft. Een gewoonte die we in Nederland helaas niet kennen. Kumamon is een geval apart en al vrij rap na zijn creatie viral gegaan, en omdat ik opgevoed door 4chan (ja, dit verklaart een hele hoop) geeft Kumamon een speciaal plekje in mijn hart. Op het station van Kumamoto stond hij ons al op te wachten. Wat we toen niet wisten is dat hij werkelijk overal zou zijn.

OVERAL.

Er was geen ontsnappen aan. Precies wat hij voorspelde.

In het hotel hebben we een was aangezet, kregen we een grotere kamer zodat mijn rolstoel er in paste, en bleken we een prachtige vloerbedekking te hebben.

Om de hoek was een winkelcentrum met talloze vintage winkels en... Eten. Osaka mag dan wel een eetstad zijn, maar Kumamoto was alleen in dit stuk al een stuk "erger". Of ja, beter: meer opties en veel rustiger. Heel goed te doen dus. Net als onze berg met shaved ice (respectievelijk aardbei en zwarte sesam). De lokale specialiteit hier is trouwens paardsashimi. Dat is toevallig - ik haat ook paarden!

Kumamoto is duidelijk een kleinere stad: veel meer groen, minder van die enorme hoogbouw waar ik gelijk jaren 80 muziek van in mijn hoofd krijg (ligt dit aan mij?) en zelfs 's avonds was de drukte niets vergeleken bij Akahabira of Dotonbori. Het OV daarentegen is niet heel rolstoeltoegankelijk en bijna niemand spreekt Engels. Naast Kumamoto Castle (waar we overigens wel een mooi uitzicht op hebben vanuit het hotel) is hier niet echt een toeristische trekpleister. Pas een stuk verderop. Daar zijn we nu naar onderweg overigens.

Kumamon Village is dan weer wel een trekpleister te noemen voor simpele zielen zoals ik: een winkel in het thema van deze olijke beer, met op de radio enkel hymnes die zijn goede daden bezingen.Ik ben een gelukkig en failliet mens, en ieder mens die dit een cult noemt veroordelen wij tot een enkeltje brandstapel.

In een bepaalde zin hebben we de typische toerist uitgehangen: dingen kopen afgewisseld met dingen in ons hoofd stoppen (ik heb een extra toetjesmaag laten zetten vanwege mijn taiyakiprobleem). Maar die energie hebben we dan ook hard nodig voor het volgende uitje (waarvoor we 2 uur in de bus moeten zitten, wat een workout).