Laatste dag in Japan

Deze blogpost breekt met de chronologische volgorde, omdat hij is geschreven door Geert en die kan dat nou eenmaal niet zo snel als Benjamin.

Aan alle goede dingen komt een eind, zo ook onze verdoemenis van Japan. Vandaag is de laatste dag dat we hier mogen zijn (technisch gezien één na laatste omdat we kort na middernacht vertrekken). Alle andere vakanties zou dat betekenen dat je vroeg uitcheckt en dan de hele dag met je baggage loopt te zeilen, maar in Japan hebben ze luggage forwarding bedacht: voor een paar euro wordt je baggage bij het hotel opgehaald en kun je het in de vertrekhal weer ophalen.

Verder waren onze plannen voor vandaag een onbeschreven vel: niets moest maar alles kon. Ik had in de buurt van ons hotel iets met bonsais gevonden, dus we wilden daar wel even gaan kijken. Maar we hadden een beetje moeite om het te vinden: op de plek waar Google Maps zei vonden we de zoveelste mall, deze keer met Tiffany's en Cartier prominent bij de ingang. Gaan ze schooiers al wij hier wel binnen laten?

Natuurlijk! Met de gebruikelijke subtiele buiging en een vriendelijke glimlach van de bewaker liepen we ongehinderd naar binnen. Ik denk dat we geen enkel item in dit warenhuis konden betalen. In de lobby stond het meest weelderige kunstwerk dat ik ooit heb gezien, en de trappen waren van echt marmer waarop was aangegeven waar de fossielen zaten. We voelden ons volledig out of place, maar de missie was bonsais en we bleven op zoek!

Het dak bracht uiteindelijk soelaas, hier was het winkeltje met bonsais, miniatuurboompjes van soms meer dan 4 miljoen yen! Mooi om de leeftijd van de plantjes te zien in de schors, in de bochten van de takken en in het mos dat er op groeit, maar dat het ook maar 30cm hoog is en de bloemetjes het formaat van Lego hebben.

Verder was er een hele tuin op het dak van dit gebouw (op grote mensen formaat), met vijver en al. Er was ook een terras waar elke tafel een eigen barbecue had, meerdere standjes met eten en zelfs op deze high end plek de vertrouwde vending machines.

Maar echt op ons gemak hebben we ons hier nooit gevoeld want het was allemaal veel te fancy voor ons (niet ten nadele van de medewerkers in deze mall overigens, want die zijn gewoon vriendelijk tegen iedereen, of ze nou denken dat je hun items kunt betalen of niet) dus we hebben maar weer de metro gepakt naar de wijk Akihabara, waar voor anime- en gundam-figuurtjes een ding zijn.

Benjamin is namelijk op zoek naar de vreemdste objecten die in gacha-automaten zitten. En dan niet vreemd in de zin van "waarom zou je dit in zo'n apparaat stoppen" maar in de zin van "wtf is dit", en in Akihabara zijn een paar hallen met een heleboel van die ballen machines dus daar hebben ze vast rare dingen toch?

Nou het meest rare dat we zagen was een flesje maïsdrank in een vending machine (zonder ballen deze keer). Ik had vanmorgen gezegd dat ik nog een raar Japans drankje wilde drinken vandaag, dus ik moest er wel aan geloven en ik twijfel of het viezer was dan de appelsap met azijn van een tijd terug, maar dat waren wel de enige dingen die ik hier op heb die ik echt vies vond. Er zaten ook echt chunks in (hele maïskorrels dus). Denk aan het vocht in zo'n blikje maïs uit de supermarkt. Heel knap dat ze een manier hebben gevonden om dat te hergebruiken maar dit is niet de oplossing.

De missie naar gacha's zette ons voor de keuze: gaan we naar de wijk Shinjuku, waar het altijd druk is, Shibuya, waar vandaag de Tokyo Pride Parade was (en dus ook druk) of naar Ikebukuro, waar we nog nooit van gehoord hadden? We kozen voor die laatste in de hoop dat het er wat rustiger zou zijn.

IJdele hoop, want verdomme wat waren hier een boel mensen! Later kwamen we erachter dat we per ongeluk _Sunshine City_ als bestemming hadden gekozen, een winkelcentrum met voorheen het hoogste gebouw van Azië, en waar meerdere attractieparken gevestigd zijn. In een winkelcentrum dus. Hier bleek ook de grootste gachapon ter wereld te zitten dus we hebben de drukte getrotseerd en daar wel even gekeken, maar de het aanbod was niet heel gevarieerd. De speelgoedwinkel die we eigenlijk zochten bleek maar een heel klein winkeltje te zijn dus dat schoot ook niet op.

We hebben ons laatste avondmaal gehad in de buurt van het hotel, omdat het daar lekker rustig is en we de rolstoel nog moesten ophalen. We hadden allebei geen zin in het gehannes met dat ding en de koffers, maar ja hij moest toch mee naar huis en Benjamins voetjes vonden het ook wel fijn om weer even te kunnen zitten. Het was een restaurant waar we al eerder waren geweest, maar de udon-noodles met rauw ei waren een favoriet dus het was zeker geen straf hier terug te komen.

Op Tokyo Station hebben we nog een berg matcha-ijs naar binnen gewerkt. Het is basically geraspt bevroren water met matcha-poeder er overheen, dus je moet goed mengen maar dan is het wel heel lekker. Toen we hier ook nog een hoekje gacha-automaten vonden waar écht de goeie shit in zat, was de dag wel compleet. We hadden vandaag extreem veel ballen gekochte maar we namen ze allemaal in de tas mee naar huis in plaats van ze op te eten!

Er zijn volgens mij niet zo veel monorails in de wereld maar eentje verbindt het vliegveld van Tokyo met de stad, dit was dus een uitgelezen kans om met de monorail te gaan en dat hebben we dus gedaan! En het is eigenlijk zoals iedere andere trein. Helaas was het donker dus konden we weinig zien van het spoor of de route, maar we hebben monogeraild en dat is gewoon cool om op je cv te kunnen zetten! Je krijgt wel weer een kijkje op hoe groot deze stad is, want zo lang als je rijdt (ruim een half uur in een rechte lijn met weinig haltes) is alles alleen maar Tokyo.

Eenmaal op het vliegveld moesten we bij de balie inchecken vanwege de rolstoel end at duurde best een tijd. Niet zo lang als bij de mensen naast ons met hun 11 grote koffers, maar er was blijkbaar vanalles aan de hand met onze tickets. Toen was ook nog de tas te zwaar. We hadden 2 stuks baggage geboekt en maar 1 tas, maar die ging wel over de gewichtslimiet heen en dat was een probleem. Maar dat had ik zo opgelost, we hadden namelijk wel 2 tassen bij, maar de ene zat in de andere gepropt. Ik heb ze toen voor de ogen van mild verbaasde medewerkers en medepassagiers de grote tas laten bevallen van de kleinere tas, en toen was alles ineens in orde.

Omdat het een nachtvlucht was, zou er geen maaltijd geserveerd worden aan boord. Daarom werden we netjes naar de Japan Air _Sky Lounge_ begeleid zodat we nog nog even konden volproppen voor de vlucht van 13 uur. Het was ongeveer zoals het buffet van de all you can eat, maar dan beter!

Vaak als ik naar huis ga van vakantie voelt dat een beetje verdrietig, omdat ik de goede tijd van de vakantie, en de bubbel van lekker weer, goed eten en niets moeten weer moet inruilen voor het dagelijks leven met werk, boodschappen en tandartsafspraken. Dit keer overheerst voldoening. Het is een reis die je niet vaak maakt, en we hebben heel veel gezien en gedaan en veel van het land gezien. We weten ook dat we zeker nog een keer terug gaan komen. En misschien helpt het ook wel een beetje dat we er nog een strandvakantie achteraan plakken, omdat we nou eenmaal luxepaardjes zijn.