Meer dieren (en meer bukkake) is meer beter
Er schijnen veel onwaarheden verspreid te worden op het internet, maar tot dusver heeft het mij alleen de waarheid laten zien over 5G, corona en vaccinaties die autisme en de homo veroorzaken. Toch heb ik zelf misschien een leugentje de wereld in geholpen: we dachten dat we de beste tempel gister al hadden gehad, maar we waren nog niet naar Gotoku-ji geweest. Dit was ook een kattentempel, maar dan... Met nog meer kat!
Deze was alleen een heel stuk verder en omdat ik niet heel happy word van een uur in de burgerrups zitten, zijn we op deze warme dag uitgestapt bij die Hie Shrine. Hier hadden ze een heleboel apenbeeldjes (weer eens wat anders dan het pa-radijs), een heleboel torii en vooral rust. Het was niet een heel bekende tempel gok ik zo, redelijk verscholen in een oceaan van kantoorgebouwen.
Iets meer dan een half uur en een heleboel zonnebrandcrème oftewel Geertvernis later (met whitening blijkbaar, daarover ooit meer want wtf Japan) arriveerden we eindelijk bij ons doel. Wederom zeggen foto's hier genoeg. We hebben enorm genoten van alle kattenbeeldjes die in iedere hoek van elk gebouw verstopt zagen, maar ook van de bezoekers die stuk voor stuk iets van katten bij zich hadden - shirtjes, speldjes, buttons, noem maar op. Het was goed om onder de intellectuele bovenlaag van de bevolking te zijn.
In de buurt van Gotoku-Ji lag nog een andere tempel: de Setagaya Hachimangu. Weliswaar zonder dierenthema, maar ik had wel gelezen dat er een eend woonde (in een huisje!!!) en ze een vijver hadden met schildpadden en karpers. En... Een sumoworstelring? De dieren hebben we gespot, maar er was helaas geen monnik om mee te worstelen. Daar komt ie mooi mee weg, want met alle snacks die ik hier heb gegeten had ik sowieso gewonnen door mijn gewicht in de strijd te gooien.
Als ik dan toch al bezig was met een sumogewicht krijgen kan ik net zo goed doorzetten, dus Geert leidde ons naar een superschattig theehuisje verderop in het rustige dorp. Ook hier bleek alles in kattenthema, het eten was superlekker, er kwam af en toe een heel kleine tram langs (ik moet dat leuk vinden anders pakken ze mijn autisme af), wat wil je nog meer in deze oase van rust?
Het tegenovergestelde natuurlijk: Shibuya scramble crossing! Hier hebben we geen eieren gezien. Wel wat mensen die Mario Kart oftewel doodswens simulator speelden. Ik hou deze optie nog wel in mn achterhoofd nu ik geen behandeling kan krijgen bij de GGzE en euthanasie ook weer zo lastig is.
Nadat we bijgekomen waren van deze grote teleurstelling werd onze huwelijksreis ook nog eens gecrashed door Hugo en Sarah. Maar dat mag, want Hugo heeft ons huwelijk wel ingezegend als getuige. Afspreken in Laren bleek te lastig, dus dan maar in Tokio. Toch weer onder superieur gezelschap dus, deze keer onder het genot van wat crêpes in een restaurantje met Frankrijkthema - insert crappy joke here.
Het oorspronkelijke plan was om door te gaan naar de vossentempel, maar mijn lichaam zou mijn lichaam niet zijn zonder roet in het eten te gooien. Al de halve dag had ik last van oogmigraine en ik was het beu om rond te lopen met wegvallend zicht. Regenboogkleuren zijn wel leuk, maar niet op deze manier. Dan ben ik maar homofoob!!!
Gelukkig heb je je ogen niet nodig om te eten. Zeker niet als het zoiets simpels is als udon noodles met rauw ei. Zeker als je dit leest kan je best denken "het was een slechte dag om ogen te hebben", maar damn - die noodles zijn dus zo heet dat ze het ei koken en dat is fucking lekker. Hoe is het eten hier zo simpel, zo lekker en zo goedkoop? Zou het iets te maken hebben met onderstaand geheim ingrediënt?
Blijkbaar is mijn lijf van streek van alle mooie dingen die ik heb gezien (Geert loopt hier nu zonder shirt rond) en weigeren mijn ogen daarom dienst. Morgen zijn ze hopelijk gereset, zodat ik bezorgd uit het raam van de shinkansen kan kijken omdat ik er nog steeds van overtuigd ben dat mensen niet zo snel horen te gaan. Maar wellicht vind ik het wel leuk als we de rolstoel er achter hangen.
