Mijn chakra's instralen op meditatieretreat

Het is alweer enige tijd geleden dat hier iets is geplaatst, we waren immers weer in Eindhoven en daar valt weinig goeds over te zeggen. Dat betekent niet dat we hebben stilgezeten. Vooral ik niet, want ik ben onderweg naar Bilbao. En deze keer zonder te hopen dat het vliegtuig gaat knuffelen met een toren (of twee). Want ik wil niet meer dood.

"Huh, maar Benjamin, dat wil je al heel je leven, wat is er gebeurd? Wat is deze?".

Er kan veel veranderen in de tussentijd blijkbaar. Wat een gesprekje met wat drugs op wel niet kan opleveren.

De werkelijkheid ligt iets gecompliceerder, maar niet veel. Om de zoveel tijd heb ik een gesprekje met iemand die ik opzich wel oké vind, gewoon ter ondersteuning omdat ik nog immer nergens aan de bak kan qua hulpverlening. Zo ook bijna 2 maanden geleden, waar ik aangaf echt niet meer verder te willen. Ik was op. Ik kon niet meer. Ik bleef bij mijn plan. Dan kan de ander wel zeggen "probeer je vast te houden aan de vrijheid die je in Japan voelde", mijn antwoord luidde stellig "ik wil niet".

Tsja, wat antwoordt je als je patiënt dat zegt?

"Ik ken jou een beetje, jij kan niet tegen dingen moeten. Misschien moet je nu ook gewoon even helemaal niets", blijkbaar.

Op het moment zelf kon ik daar niks mee en verward ging ik weer naar huis, om daar als een blok in slaap te vallen. Dat is vrij lastig aan de LSD, dus dit was wel een teken dat er iets gaande was in mijn hoofd.

En daar, in die staat tussen waken en slapen, zag ik ineens dat heel mijn leven een aaneenschakeling is geweest van dingen moeten. Natuurlijk de standaard zaken, zoals goed presteren op school, maar ook zorgen dat je vader niet boos wordt, niet teveel drinkt, je ouders geen ruzie gaan maken, noem maar op. En dat mijn PTSS daar een verdere voortzetting van was: je moet op je hoede zijn, je moet continu alles in de gaten houden, je moet ervoor zorgen dat mensen je niks aan gaan doen... Met de dood in elke hoek dankzij hoe ik ben opgegroeid (en natuurlijk mijn lichaam dat steeds seppuku wilde doen, en de verkeerde puberteit uitkoos), werd mijn manier van coping, mijn verlangen naar controle, mijn coping. Als aan de dood niet te ontsnappen is, dan ga ik er maar recht op af. Dan kies ik zelf hoe en wanneer.

Met dat inzicht voelde ik dit uit elkaar vallen. Toen ik wakker werd, was alles anders.

De weken erna heb ik kunnen ervaren hoe het is om vrij te zijn van die PTSS. Kunnen doen wat ik wil zonder stress en paniek. Gewoon zien wat er gebeurt. Ben ik genezen? Nee. Gaat dat ooit gebeuren? Geen idee. Maakt dat uit? Tuurlijk word ik nog wel getriggered, mijn verleden is niet uitgewist en die sporen draag ik nog steeds bij me. Die stemmen in mijn hoofd zijn ook zeker niet weg - ik heb nog steeds DIS, en die coping raak je niet zomaar kwijt. Maar het is er nu wel eentje minder. En dan zei den GGzE dat dit (ook wel integratie genoemd) niet kon. Ha.

Nu weet ik hoe het leven zonder al teveel klachten kan zijn, en dat biedt hoop. Meer ruimte in mijn hoofd om niet alleen te denken aan een toekomst, maar er ook aan te werken.

Met die vrijgekomen ruimte besloot ik naar een meditatieretreat te gaan. In mijn eentje. Iets wat voorheen ondenkbaar was - alleen naar de supermarkt gaan kon me al vloeren. Het kwam toevallig op mijn pad, en mijn gevoel zei dat ik dit moest doen.

Dus hier zit ik nu, op Schiphol. Waar ik voorheen ontzettend veel stress zou hebben rondom het reizen en alle nieuwe mensen, ben ik er totaal niet mee bezig. Het is een merkwaardig soort vertrouwen in mezelf en wat ik doe, wat ik niet eerder heb gekend.

En dat allemaal door zo'n simpele opmerking van een simpele ziel. Zo'n grote doorbraak heb ik nog nooit gehad. Wie heeft er therapie nodig als het ook op deze manier kan? Laat mij het maar doen op mijn manier, in plaats van me in allerlei hokjes te dwingen.

Maar eerst mezelf in het hokje met vleugels duwen. Uiteraard wel nadat ik hem heb gelikt. Want sommige dingen veranderen nooit.

Een kleine noot voor de drie mensen die dit lezen: laat mijn moedertje alsjeblieft niet weten dat ik dit doe, anders heb ik weer een exorcisme aan mijn broek, want meditatie is van de duivel! Wee je gebeente!