Min Cooper

10 jaar geleden sprak iemand ooit de onwijze woorden "ik hou niet van elektronische muziek".

Vrijdagochtend vroeg werd iemand wakker die vervolgens niet meer in slaap kon komen omdat hij zoveel zin had om Max Cooper weer te zien.

Nee, dit is niet the duality of man, dit is gewoon Geert. Ergens in die 10 jaar heeft hij toch smaak ontwikkeld. Kan ook niet anders met iemand zoals ik aan je zijde.

Gelukkig kon Geert weer in slaap vallen daarna, want het zou een lange dag worden. Max speelde op Sonar by Night in Barcelona, en hij is zo lief geweest om ons daarvoor op de gastenlijst te zetten (love you Max). "By night" is alleen wel heel letterlijk: hij speelde pas om 02.15. Hoe gaan we dat in godsnaam overleven?

Eerst opladen op het strand dus. Veel te vertellen valt er niet. We liggen in de zon en spelen in de golven, die de laatste tijd erg woelig zijn. Door het continue aanspoelen zijn we helemaal glad gescrubd, en Geert is zoals hij zelf zegt "gepegged door Poseidon in alle holtes". Geen commentaar.

Zelf vind ik zwemmen fantastisch, het deinen op de golven zonder echt iets te doen is zo heerlijk. Niet eens achter de vissen aan of stenen gooien en weer opduiken, maar gewoon dobberen en genieten van het uitzicht over de bergen. Of jezelf ontwikkelen tot menselijke surfplank en je laten dragen door de golven. En daarin natuurlijk de nodige inschattingsfouten maken, waardoor je als een heuse walvis (in mijn geval bruinvis) aanspoelt met 20 kilo zand over je heen.

Na dat een hele middag gedaan te hebben waren we helemaal zen, maar ook gaar. En dan moeten we nog tot 5 uur 's ochtends. Snel wat cafeïne naar binnen werken en richting het station dus.

Spaanse treinen hebben geen autisme. Die rijden gewoon wanneer ze willen. Zie maar op welk spoor en welke richting. En wanneer ze gaan houden ze ook zo lang mogelijk geheim. Vergeet de liederen bij elk station, je zal vooral liederen horen ín de trein, vanuit andermans telefoon. Een compleet andere beleving dus dan in Japan. Nee, Shinkansens zijn het beslist niet, en ik wil ze zeker ook niet likken. Mij is als autist meermaals verteld dat ik in Japan goed zou gedijen, maar ik doe het anders ook prima in Spanje en haar onvoorspelbaarheid. We zien wel hoe en wat. Eindigen in de goot doen we toch wel.

Met veel herrie en verwarring (geen idee welke trein we hadden uiteindelijk) kwamen we aan in Barcelona, waar we de bus richting Sonar namen, wat nog best afgelegen lag.

Deze bus zat natuurlijk vol met andere Sonarmensen en hier kwamen mijn twijfels - waar gaan we in godsnaam naartoe? Wat is dit voor fuckboy festival? Waarom zoveel drank? Genoeg mensen om dat aan te vragen toen we bij de halte uitstapten. En dat was nog maar het begin.

Menigeen weet dat ik niet gesteld ben op 2 groepen mensen: dronken mensen, en man-mensen. De combinatie van deze twee is al helemaal ellende. Laat ik net omgeven zijn daardoor. Daarnaast liepen er ook een heleboel primaten rond. Je kent ze wel, zonder shirt zodat je de resultaten van hun anabolengebruik goed kunt bewonderen, opgefokt van de coke en zich afvragend of anderen hen wel zien - dat is immers de essentie van hun bestaan.

Vergeet de muziek, mensen hier wilden vooral gezien worden. En de queer mannen van dit slag wilden dit misschien nog wel meer. De gewoonlijke vleeskeuring was gestart, met spiegel als meest gebruikte attribuut. Voor jezelf en de lijntjes.

Het zou hypocriet zijn om drugsgebruik te veroordelen vanuit mijn kant, echter zou er mijn inziens een soort IQ test aan vooraf moeten gaan. Net als met het internet. Niet dat ik die zou halen, en terecht, want dat is beter voor iedereen.

Afijn, Sonar was tot dusver een goede herinnering aan een van de redenen waarom Roadburn mijn favoriete festival is: er is hier geen machogedrag. Er zijn hier geen onzekere mannetjes die dan maar haantjesgedrag gaan vertonen of wanhopig pogen in je broek te komen. Mooi, want met deze temperaturen zit daar vooral zweet.

Ik voelde me dus totaal niet op mijn gemak, en Geerts slag mensen was het ook niet. Snel doorlopen dus snel naar de zaal waar Max zou spelen. Dachten we.

Er is geen snel van A naar B op Sonar: holy shit, dit is GROOT. De schermen, de podia, de zalen, de rijen bij de wc: alles is hier net als in Amerika supersized - inclusief de anabolenboys. Voorbij de ingang verspreidde het publiek zich over de vele zalen, zodat het bij de Sonar Pub gelukkig een stuk aangenamer was. Zittend tegen de muur kwamen we toch in de stemming voor Max, genietend van de muziek en visuals. En dat zou alleen maar beter worden. Toch?

Na wat technische problemen kwam onze vriend wat later dan gepland ten tonele - voor slechts 20 minuten, want toen viel de stroom uit. Neeeeeeee! Onze hoop was al gauw als ijsjes in de Spaanse zon verdwenen, en dit bleek terecht toen ze omriepen dat de show geannuleerd was. En nu?

"Nou, mooie kans om te oefenen met loslaten", zei ik. "Kutzooi," zei Geert. De waarheid ligt zoals gewoonlijk ergens in het midden.

Maar voor nu wilden we vooral Max in ons midden en iets voor hem doen, dus bleven we even in de Pub rondhangen. Ik zei dan wel dat het manvolk mij gestolen kan worden, Max is echter een van de exemplaren waarbij ik me wél veilig voel. Dit geldt andersom blijkbaar ook, gezien hij mij steeds blijft opzoeken. En dat terwijl hij mij alleen kent onder invloed van LSD of MDMA. Wat een geduld. Truly an enlightened being - the Buddha of the modern age.

Light was nu ver te zoeken, want alle lichten waren uit en van Max was geen spoor te bekennen, en hij was niet in staat op onze digitale lokroep te reageren. Dan maar even kijken bij Four Tet en Interplanetary Criminal. Zeker die laatste bleek gewoon lekker lomp, dus de beentjes en wandelstok gingen toch van de vloer.

Echt helemaal in de feeststemming kwamen we niet. Enerzijds door het missen van Max, anderzijds doordat de mensen om ons heen iets te in de feeststemming waren. Al zag het er zo niet uit met al die bezopen koppen, en toen ik een cokehead iemand anders op de muil zag slaan was het klaar. Weg hier, terug naar Calella.

Dit heeft Spanje wel goed geregeld: wanneer de treinen stoppen, rijdt er nog een (comfortabele!) nachtbus langs alle kustdorpjes tot de treinen weer gaan in de vroege ochtend. Fuck you NS, hier komen we nog wél thuis na 10 uur 's avonds.

Van die bus werd dankbaar gebruik gemaakt, maar de bizarre vormen van Sonar bleven gelukkig uit. Dus zonder gedoe kwamen we om 6 uur aan bij ons bed om daar in coma te belanden.

Om vervolgens na 4 uur weer te ontwaken voor een nieuwe dag aan het strand. De wilde zee gaf ons hernieuwde energie, en nadat we Max hadden kunnen spreken over wat er was gebeurd voelde ik me uiteindelijk ook gerustgesteld.

Bah, empathie, dat doe ik nooit meer. Dus toen Geert weer werd geslagen door de golven en met zand over zijn hele lijf aanspoelde, heb ik hem gewoon uitgelachen en terug de zee in gerold.