Oh dear.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in mijn grote liefde (gebeurt dat ook nog eens als bottom) de shinkansen richting Kumamoto, die ieder station een mooier lied zingt dan de nachtegaal. De stoelen en het gewieg zijn dermate comfortabel dat ik al knikkebollend voor me uit zit te kijken. Je kan geen nachtmerries hebben als je niet slaapt, maar het speelt me nu wel parten. Slaap is altijd een issue geweest, maar het voordeel van een kapot geheugen door een dissociatieve stoornis is dat je dat ook weer vergeet. Alsof je ergens wel weet (en voelt) dat je slecht slaapt, maar tegelijkertijd is het alleen de afgelopen nacht voor je gevoel. Afijn, dit zal niet het meest coherente stuk worden. Maar als je dat had gewild was je nu niet hier, dus je dealt er maar mee!

Toen we gister de trein wilden boeken, bleek het meeste al vol te zitten. Oeps. Nu kan ik best 3 uur zonder Geert, maar 3 uur naast een vreemde moeten zitten geef toch stress blijkbaar. Gelukkig had ik de keuze om naast een vrouw te kunnen zitten. Ah, de ironie: hormonen nemen om mannelijker te worden, maar tegelijkertijd door je PTSS een diepgewortelde angst jegens het manvolk hebben. Een behoorlijk onpraktische angst, als naast of tegenover een man zitten je al zoveel stress geeft dat je niet kan slapen. Gelukkig verkoopt de shinkansen my beloved koffie. Wat moet ik zonder hem?

Naast het boeken van de trein hebben we gister nog iets anders gedaan: het boeken van een hotel (oeps, vergeten) en het aaien van herten in Nara. Het Japan dat we een aantal dagen geleden zagen in Namba en Dotonbori is indrukwekkend en leuk voor een keer, maar toch niet helemaal ons ding. Laat ons maar dieren aaien.

Een ontzettend populaire locatie en daarmee geheid druk. Buiten kan ik dat opzich wel hebben, maar gezien het een week sinds mijn laatste dosis was, ging ik vandaag voor een microdose (ik zou dit weer puur hypothetisch kunnen houden, maar wie hou ik voor de gek?) en Geert deed vrolijk met mij mee. Druk was het zeker, met name rondom het station aan het begin van het park. Al begon het wel gelijk goed: Geert spotte iemand met een Blood Incantation shirt. Die moest ik natuurlijk even aanspreken, en zo had ik een leuk gesprek met deze Florida Man over muziek en de deathcore scene aldaar. Onze wegen scheidden toen we even bij een tempel wilden kijken, maar het was er zo druk en de pagode was verlegen, dus we zijn gauw gevlucht. Wel bijzonder om herten, die wij toch als redelijk schichtig kennen, zo te zien chillen tussen alle mensen, klaar om gevoerd te worden met koekjes en liefde. Goals.

Nara Park is een absolute unit en was best rolstoeltoegankelijk - op de hertenstront na. Maar dan moet je wel op de grote paden blijven tussen alle andere mensen. Mijn hart was blij met de beslissing te voet te gaan, mijn voeten niet zo.

Al ben je de pijn zo vergeten als je ergens helemaal alleen tussen de herten staat te kijken naar de bergen en de bomen, of rare dansjes staat te doen op het gezang van andere vreemde vogels.

Het fijne van zo'n microdose is dat je niet echt door hebt wat er gebeurt, tot je oplet. Zoals Geert zei: "oh, ik was het alweer vergeten". Zo subtiel kan het zijn, al is het voor mij een stuk meer uitgesproken. We zijn allebei meer ontspannen en meer aanwezig. Voor mij minder dissociatie, wat minder het gevoel dat alles ver weg en afgestompt is, voor Geert minder battle music. Fijn om zo de hele dag een beetje rond te dwalen door het bos en herten te aaien en voeren.

Hier en daar kwamen je een tempel tegen in het park of bos waar het behoorlijk druk was. Ondanks dat je dit beter kan handelen aan het goedje dat we op hadden, hadden we allebei de behoefte om gewoon alleen met zijn tweetjes in de natuur en stilte te zijn. Vreemd hoe je dan, ondanks dat je bepaalde prikkels beter aankan, toch de neiging voelt om je terug te trekken. Aard van het beestje I guess.

Niet die van de hertjes, want die liepen vrolijk met ons mee. Ontzettend leuk ook dat ze inderdaad voor je buigen alvorens je ze eten overhandigt. Al zijn de meesten erg voorbarig en buigen ze om de haverklap in afwachting van wat lekkers. Net een kat dus. Ik had de tijd van mijn leven zo tussen de dieren, en Geert (die altijd wat terughoudender is met dieren, of ik ken gewoon geen angst) heeft ze uiteindelijk ook met veel plezier gevoerd, geknuffeld en geaaid.

Niets zo ontspannend als iets zachts tegen je handen, al werd het toch tijd om te gaan. Toen we de trein wilden boeken kwamen we er achter dat we een hotel vergeten waren te boeken in Kagoshima. Oeps. Mooi om te zien hoe ik dan in de "oh well, we zien wel, laten we kijken wat er is, geen stress" modus zit dan, en Geert in de "oh god nee alles zit vol of is duur en er is niks en alles gaat mis" modus. Uiteindelijk 3 nachten geboekt voor 50 euro. En nu blijkt dat voor niks te zijn, omdat onze JR pass niet meer geldig is op de dag dat we wilde reizen van Kagoshima naar Tokyo (6+ uur). Dubbel oeps. Ach ja, dan maar een dagje eerder richting Tokyo. Fijn dat die flexibiliteit er is bij ons beiden, en ik ben dan ook bijzonder trots op Geert (en mezelf, vooruit). Maar volgende keer toch leren tellen.

Zeker niet na het bezoeken van de Rilakkuma Store & Sumikko Gurashi Shop, onze tussenstop voor het eten. De mall waarin deze hemel zich bevond was lekker rustig en had ook een gigantische speelgoedwinkel en veel gacha-automaten. Crack voor mijn kinderbrein, en nu ben ik een heleboel souvenirs rijker. Iets te laat ontdekt dat ik ook cute dingen voor mezelf kan kopen en niet alleen voor anderen, maar misschien ook maar beter. Want ondanks dat alles hier goedkoop is had ik mezelf anders financieel geruïneerd en had ik terug naar Ueno Park in Tokyo gemoeten om daar mijn femboy kontje te verkopen.

Nu maar hopen dat er in Kumamoto niet teveel Kumamon items te koop zijn. En anders even Googlen wat daar het equivalent is van Ueno Park. 5 yen is 5 yen.