Rollen door Kyoto.

Kyoto staat bekend om haar enorme hoeveelheid historische tempels enerzijds, en haar enorme hoeveelheid Instagrammers en tiktokkers (zeg je dat zo? Ik ben boomer) anderzijds. Je zou heel poëtisch kunnen zeggen dat het een mengelmoes is van jong en oud Japan, van de moderne cultuur en vroegere beschavingen, maar mij doet het dan vooral denken aan file lopen in de Efteling in de zomervakantie. Niks voor ons dus, zou je zeggen. Of voor wie dan ook.

Toch leek Kyoto ons de moeite wel waard om te bezoeken. Ik ga absoluut niet pretenderen dat ik een Zen master ben, of een Zen student, of überhaupt iemand, en dat een boeddhistische tempel echt significante waarde heeft voor mij. Uiteindelijk heb ik daar even weinig te zoeken als de dinnies die poseren dat ze bidden bij een altaar omdat ze "boeddhisme zo interessant" vinden. Maar ik kan niet ontkennen dat de bijna dood ervaring (of ja, bijna, gewoon helemaal dood ervaring) ik had in 2022 een enorme impact voor me heeft gehad. Jans overlijden had de deur richting scholen als Zen Boeddhisme, advaita vedanta, non-dualiteit, hoe je het ook wil noemen, op een kiertje gezet. Nouja, kiertje - een vrij grote kier in combinatie met psychedelica (zonder dat had ik hier overigens niet gezeten).

Zeggen dat die ervaring de deur eruit heeft geblazen is een understatement. Het heeft het hele huis, de hele fundering, het hele concept van een woning weggeblazen. Er was (is?) niets meer van mij over. Een fantastische en beangstigende ervaring die ik iedereen en niemand toewens. Grapje. Toch wel iedereen. Want na zo'n ervaring komt het echte feest. Alles wat je ooit dacht te weten over jezelf en de wereld komt te vervallen en daarmee krijg je een ongekend soort vrijheid. En wanhoop. En vreugde. Enorme stilte waartegen de ruis van je gedachten des te luider afsteekt. Maar uiteindelijk is alles hetzelfde.

En met zulke kennis kan je niet om bijvoorbeeld het Zen Boeddhisme heen. Het was pas toen dat ik niet alleen begreep wat Ram Dass en Alan Watts bijvoorbeeld zeiden, maar het ook voelde in mijn ziel. Of wat daar nog van over was.

Maar goed, tempels dus. Voor mij een plek van enige significantie omdat het je toch dichter bij mensen brengt met eenzelfde notie over het leven. Die dezelfde ervaring hebben gehad als jij. Alleen dan zonder psychedelica - wild. Mensen die hun leven hebben toegewijd hieraan. Al kan je ook niet anders als je eenmaal zo'n ervaring hebt gehad. Er gaat geen dag, geen uur, geen minuut voorbij dat ik er niet aan denk, dat ik me er niet bewust van ben. Dat anderen hun leven tot een gebed hebben vermaakt op deze manier vind ik ontzettend mooi.

Dat anderen hier dan dansjes staan te doen of vreemd staan te poseren is dan ook een apart contrast. Maar als ik iets heb geleerd is het verwachtingen loslaten. Ook op grond die voor anderen heilig is - of het nou voor Boeddha is of de algoritmegoden van Instagram.

Gelukkig zijn er ook nog andere heilige plekken die minder druk zijn.

Een daarvan, Daitoku-Ji, bevindt zich in het noorden van Kyoto. Een groot heilig complex uit ongeveer 500 na Christus. Best een eindje lopen. Gelukkig is er iets anders heilig voor Nederlanders: fietsen (en als ik dit langer dan 2 weken niet doe pakt Geert Wilders mijn paspoort af). Op de fiets door Kyoto dus - al is het alleen om mijn kapotte voeten rust te gunnen, want ook hier was een rolstoel geen mogelijkheid.

Vol goede moed volgde ik Geert op de fiets, maar het was verder dan mijn kapotte lijf gewend was. Me afvragend of we helemaal naar de Peperbus fietsten kwamen we van alles tegen in de smalle straatjes van Kyoto, behalve grote mensenmassa's. Win!

Bij toeval kwamen we langs Go-ō Shrine, helemaal in teken van zwijnen. Hier was nauwelijks iemand te bekennen waardoor we konden genieten van de rust en alle vrolijke zwijnenbeeldjes die er waren. Even bijkomen dus.

Het was niet alleen mijn krakkemikkige conditie die maakte dat we langzaam fietsten (al ging Geert ook niet met zijn gewone 30 kilometer per uur door de straten van Kyoto), maar je komt onderweg zoveel tegen dat je niet anders kan dan afgeleid raken. Niet alleen van de hakenkruizen overal of het gekke Engrish op de gebouwen, koffietentjes waar alles in kikkerthema is, pannenkoekjes gevuld met rode bonen pasta. Crack gevuld met crack. Wat wil je nog meer?

Na de nodige afleidingen stonden we eindelijk voor Daitoku-Ji, wat echt een enorm tempelcomplex bleek te zijn. Ontzettend bijzonder om de complexe houten structuren van zo dichtbij te kunnen bekijken, omringt door bomen die oogden alsof de dinosaurussen er nog van hadden geknabbeld zo oud. Doordat er inderdaad bijna niemand was konden we alles goed bekijken, waaronder de grote houten tempel met daarin een gigantisch Boeddhabeeld en schilderingen van draken op het plafond, maar ook de perfect geknipte bonsais in de tuinen van het terrein. Zeker de moeite waard!

Maar ja, dan moet je ook weer terug, dus langs Nijo Castle gingen we richting het zuiden. Geert beloofde mij een ander rustig plekje, en wederom bleek dit een schot in de roos. Bij Shensen-en Garden bleek het niet alleen mooi kleurrijk en rustig, er waren ook karpers die je kon voeren, en gigantische eenden. Precies onze plek dus.

Omdat het kouder was dan verwacht, moesten we een moderne tempel in: de mall bij het station om een vest te halen. We wilden namelijk nog doorfietsen naar Fushimi Inari, misschien wel de bekendste shinto shrine (pin me er niet op vast aub) om die in het donker (en hopelijk met wat meer rust) te bewonderen.

Misverstanden kunnen leiden tot leuke verrassingen. Geert zei "hier is iets", maar ik negeerde de laatste 2 letters dus stapte al enthousiast van mijn fiets bij de tempel waar we langskwamen. Het was al verdacht rustig vond ik, bleek het dus iets anders te zijn, namelijk Takio shrine. Desalniettemin een mooie plek met al haar vrolijke lampionnen en haar geheime draakwaar iemand ons op wees.

Afijn, Fushimi Inari dus. Er is al zoveel over gezegd dat ik het kort probeer te houden. Deze plek in het donker bezoeken heeft zeker een meerwaarde. Niet alleen omdat het geen file lopen is en je daardoor meer de rust kan voelen die het uitstraalt, maar de combinatie van de spaarzame lantaarns en het donker er omheen en het uitzicht op de lichtjes van de stad maakt het echt een magische plek. De bekende torii, de vossenbeelden, de verschillende grote tempels, alles leek in de duisternis en stilte van de nacht (op de uil na, heel cool) juist stiekem tot leven te komen. Ik kan me niet voorstellen hoe groot het contrast is met overdag, dus daar ga ik ook niet aan beginnen.

Ondertussen was het al vrij laat geworden. Of je nu in Kyoto, Tokio of Osaka bent, het leven lijkt rond 21-22 uur te stoppen. Althans qua eten. Gelukkig zijn er overal konbini waar het eten nog steeds lekkerder is dan in een gemiddeld Nederlands restaurant, dus hebben we daar wat gehaald waarna we in coma zijn geraakt. Dat heeft niets te maken met de hoeveelheid mochi die we op hebben overigens.

Het was een dag met veel indrukken en onverwachte wendingen.

Maar hetgeen waar Geert nog het meest onder de indruk van leek, was het feit dat oost naar Nederland versturen vanuit hier goedkoper is dan post versturen binnen Nederland zelf. Deze post eindigt dan ook met een waarschuwing: ik ga iedereen en hun moeder een kaart sturen.