Ter land, ter zee en in de lucht.
Je herkent het wel: als je weggaat van een vakantiebestemming voelt dat toch wat zuur ofzo. Je wil niet. Dat sentiment is mij niet vreemd, maar nu bleef het uit. Het was juist leuk om weer in Barcelona te zijn. Ondanks het gigantische contrast met Tokyo. Laat staan Yakushima.
Een bekende omgeving, maar ik voel als nieuw. Ik kan wel blijven inzitten over dat mijn geheugen het laat afweten, maar soms is het alsof ik dingen opnieuw voor de eerste keer kan ervaren, maar met in mijn achterhoofd het veilige gevoel dat ik de omgeving ken. Win-win. Ofzo.
Toen we met de taxi naar Calella reden, bij een man met een mullet alsof hij zo uit Den Haag kwam, vielen er twee dingen op. Allereerst ging hij zo snel dat Geert hem "de shinkansen de weg" noemde, en ten tweede leek de manier waarop ik alles zag anders. Dit is een plek die op meerdere keren redelijk significant is. We komen hier al jaren. Ik nog langer - toen ik nog 35 kilo woog en iedere aanblik van een spiegel het verlangen om te badderen met een broodrooster aanwakkerde. Elk jaar nadien, met elke testosteroninjectie, voelde ik me hier en in mezelf meer en meer thuis. Toch was dit niet de hoofdzaak. We doen hier al 5 jaar elk jaar een zegeltje op het strand (de mooiste dagen van ons leven), met als hoogte- en dieptepunt de zomer na Jans overlijden. Ik herinner me nog goed dat ik mijn eerste inkijkje leek te krijgen in hoe het leven zonder dissociatie kan zijn, maar ook hoe ik niet alleen door zou kunnen gaan met dat gemis in mij, maar hoe het is om dat te kunnen accepteren, zonder ook maar iets weg te stoppen. Om alles te ervaren voor en in mij. En dat met een dosis die een stuk lager was dan wat we nu nemen. Zo zat ik daar, een muur van zee en strand voor me opdoemend, kijkend naar de bergen en bomen die voorbij geleden. En ook toen ik later op een rots in zee zat, turend naar de horizon, overviel mij hetzelfde idee. Alles leek zo anders. Alsof ik ze daadwerkelijk kon zien en alles oké was (ondanks het gedoe met de rolstoel en het ov en het nemen van de verkeerde trein in the middle of nowhere, oeps). Alsof ik zo'n soortgelijke dosis op had.
Is mijn baseline wellicht veranderd? Zie ik de wereld met hernieuwe blik, of heb ik dit elke dag en vergeet ik het opnieuw en opnieuw, tot in den treure? Of anders is gewoon anders. Onderweg naar de zee werd mij dit nummer voorgeschoteld, en dat pakte me zo erg dat ik het hier ook gewoon ga delen.
"Time surrounds me like an ocean
The memories like waves
Is life just dying in slow motion
Or getting stronger every day?"
Ja dat vond ik wel treffend. Al haat Geert The War On Drugs, want hij vindt de muziek "beige". Ga dan maar naar Slayer luisteren ofzo, gothic.
Of misschien is het me gewoon niet opgevallen. En dat is goed, want dan ligt mijn focus niet meer op mijn aandoening en het grip krijgen, maar op andere zaken, zoals de zee en de dikke vette mullet voor mij.
Als nobele wilde zal ik me opofferen voor de wetenschap en me vandaag uitgebreid richten op de zee. Reportage volgt.
