The Ultimate Trip

Door bepaalde figuren word ik ervan beticht een luie buitenlander te zijn. Dat ik door mijn bijzondere brein en lijf nu niet in staat ben om te werken is niet de reden dat ik het daarmee eens ben. Dat ik de moeilijke dingen uitbesteed aan Geert speelt een grotere rol. Zo ook in deze post, want wat we gedaan en gezien hebben op Yakushima op deze beruchte dag is niet in mijn woorden te vatten. Wellicht in de zijne?

Precieze plannen hadden we niet voor Yakushima, maar 1 ding wisten we zeker: hier moet LSD gegeten worden. Hoe en wat zien we later wel. Ons oog viel op een idyllische vallei met een meertje en een kabbelend beekje, maar aan de andere kant lonkte Yakisugi Land: een natuurreservaat met bomen van duizenden jaren oud. Dat kunnen we niet laten schieten natuurlijk. Laten we daar eens een kijkje nemen, en daarna zien we wel. Dit is Geerts kijk op dat kijkje:

"Vandaag wijken we voor het eerst echt af van de "grote weg" die het eiland omringt. In eerste instantie verandert er weinig: nog steeds een brede, heel glad geasfalteerde weg. Maar gaandeweg wordt de weg smaller en gaat die meer slingeren, en het het huurkoekblik krijgt het hoorbaar moeilijk: we zijn flink aan het klimmen. Je krijgt dan ook af en toe een blik van de berg af, en dan zie je de prachtige vallei en de berg aan de overkant. Dit gaat echt nooit vervelen!

Na ontelbare bochtjes, een enkele tegenligger (denk ik "past de auto hier wel doorheen?", komt er ineens een lijnbus van de andere kant aangedenderd) en natuurlijk te pas en te onpas watervallen onderweg, komen we bij een keurige parkeerplaats bovenaan. Er is ook een toilet, maar als ik vraag of ik ergens mijn drinkfles kan vullen met water ontstaat er een discussie tussen 5 Japanners en word ik naar een plekje aan de kant van de weg geleid waar het water uit de berg komt gestroomd. Hier kan ik mijn eigen bronwater tappen, en ik moet zeggen dat dat heerlijk smaakt!

De main attractie van vandaag: Yakusugi Land. Een gebied op het eiland waar ceder-bomen groeien waarvan enkelen nog ouder zijn dan ik: tot wel 3000 jaar oud! Ik had verwacht dat het een soort park zou zijn, een vlakte met een paar hoge bomen, maar het is dus bijna op de top van deze berg (1500 m hoogte ofzo) en echt tegen de steile berghelling aan! Ze hebben hier wat trappetjes en bruggetje gemaakt en zo kun je een rondje lopen. Er zijn routes variërend van 30 tot 150 minuten lopen maar omdat we wat middelen bij ons hebben die ons vertragen kiezen we voor die van 50 minuten.

We zijn aan de andere kant van de wereld, op een vulkanisch eiland met een uniek klimaat en regenwoud, boven op een berg omringd door ongerepte natuur en millennia-oude bomen én het is lekker weer! Zou jij geen LSD doen dan?

Het weelderige groen, de grootsheid en de oudheid zullen dan alleen maar meer indruk maken als je enhanced over dit pad gaat. Maar in het begin maken vooral de gammele bruggetjes, steile hellingen en diepe afgronden indruk, en moet Benjamin vechten tegen zijn hoogtevrees. De lichamelijke sensaties daarvan komen hard binnen en hij lijkt zo snel mogelijk tussen de bomen door te willen.

Ik kan verder wel proberen te omschrijven wat ik heb gezien in het bos, maar dat heeft niet zo veel zin want er zijn plaatjes genoeg van, die wel mooi zijn maar het toch niet echt recht doen. Veel mooier is wat ik heb gezien: de oneindige regelmaat van alles, de continuïteit van de veranderingen, en het grote geheel.

Als je de ene kant op kijkt, in het dal en naar de overkant, zie je de bergen, met al hun uitlopers en begroeid met talloze bomen. Als je de andere kant op kijkt, zie je zo'n individuele boom, waarvan de wortels dezelfde uitlopers vertonen als de berg, en deze weer begroeid met miniatuurvarens en mos. Exact hetzelfde patroon, maar dan heel veel kleiner. Zoals ook de watervallen die met geweld door de vallei beuken, met een paar meter verderop een idyllisch straaltje water dat van de helling kabbelt.

En water is hier overal, het is erg nat en vochtig boven op de berg (misschien ook door de extreme hoosbui van gisteravond). Geen idee waar het vandaan komt, maar het blijft stromen, soms is kleine beetjes en soms in grote beetjes. Het beweegt en stroomt, maar het is er altijd. En dat zorgt ervoor dat overal leven is: alles is begroeid met mos en grote en kleine planten, overal zijn insecten. De bomen groeien op de rotsen, bomen en planten groeien op andere bomen. Soms valt er een heel grote boom om, en dan groeit er weer allemaal nieuw groot en klein leven uit, in, op en onder de omgevallen boom. Alles vormt hier één geheel, een geheel waar continue verandering in is maar waar eigenlijk helemaal niets verandert. Alles loopt in elkaar over, het enige wat hier eindig is zijn de paadjes die door de mensen zijn aangelegd. En ook die worden soms onderdeel van de natuur, als er een boom met een doorsnee van ruim een meter op een pad gevallen is, er een gat in gezaagd is zodat het weer begaanbaar is en er onder de gebroken tegels weer nieuw leven ontstaat.

Je kunt niet anders dan je klein en onbenullig voelen als je hier rondloopt, bevoorrecht dat je heel even je tijdlijn mag delen met deze, en onder de indruk zijn van de macht en pracht van de natuur en het bestaan. Nouja, blijkbaar kan het wel anders, zoals de mensen die zonder om te kijken met een grote boog om de "Boeddha-boom" heen liepen, of de wandelaar die er als Jezus uitzag (door ons "Jezus met haast genoemd”) die ons somehow 2 keer heeft ingehaald en vooral geïrriteerd leek dat wij dingen wilden bekijken en niet gewoon doorliepen.

De route van 50 minuten duurde voor ons dus bijna 3 uur want we hadden het heel druk met ons vergapen en mindblown zijn. Dit kleine stukje berg op dit kleine eiland op deze kleine planeet heeft heel veel indruk gemaakt op deze kleine mensen (ok, de een iets minder klein dan de andere mensen in Japan). En ik zou liegen als ik zou zeggen dat we de weg terug naar beneden snel hadden afgelegd, want ook hier zijn we natuurlijk weer een paar keer gestopt om het uitzicht in ons op te nemen. Om te zien hoe de zon achter de bergen verdween, hoe wolken van de andere kant over de top werden geduwd maar ook spontaan weer oplosten.

Op de begane grond aan de andere kant van de berg was het weer compleet anders: harde wind en donkere wolken. Omdat het een klein eiland is ben je overal in de buurt van de zee, en de golven waren groot en wild. Het lijkt een groot contrast met wat we die middag hebben gezien, maar ook de wind en de golven zijn in een staat van continuïteit en verandering tegelijk en onderdeel van de perfectie van het alles. Ook als je een beetje bang bent dat je boot morgen misschien niet vertrekt als de zee te wild is (nog een dag langer op dit eiland, wat een straf zou dat zijn...). Spoiler: ik zit op de boot terug als ik dit schrijf en het is stralend weer met een diepblauwe zee, dus alles komt goed.

Dan duiken we maar een random izakaya in om wat te eten, en de Yakushima Special die we bestellen is (wederom) een van de lekkerste dingen ooit. Gefrituurde mochi (ongefrituurd al een grote hit, de gefrituurde variant is weer een heel andere sensatie en ook heel goed), sashimi van de vangst van de dag en als hoogtepunt een geroosterde vis (geen idee welke soort, gewoon vers) die de perfectie benaderde. Je hebt geen kruiden of saus nodig als je vis vers is, hooguit een beetje zout.

Dus wanneer gaan we weer terug?"

Niet dat ik nu een soort nabeschouwing ga doen of een review, want je kan dan nog dezelfde dingen doen, je beleeft de trip zeker wel op je eigen manier en Geert omschrijft het onbeschrijfelijke beter dan dat ik zou kunnen.

Voor mij was dit simultaan de slechtste en beste plek om te trippen. Ik kan dan nog zulke domme dingen doen omdat ik niet echt bang ben voor iets, maar de dieptevrees is real. Het is niet dat mijn brein dan zegt "oh jee time to die", maar een fysieke respons die hoogst onprettig is. Leuk, want aan dit goedje voel ik mijn lichaam en dus die respons extra goed en komt alles dus nog harder binnen.

Daar sta je dan, op gladde houten plankjes op een steile berg terwijl er een grote rivier naast je raast en uiteindelijk verandert in een oorverdovende waterval onder je. Samen met de bodyload in het begin van zo'n trip was dat geen ponykamp. Komen daar ook nog eens gigantische bomen en hun lijken bij. Tijd om hier aan te wennen was er niet, want met iedere stap die je zette belandde je weer in een ander landschap.

Deze totaal vreemde omgeving (ik had nog nooit zoiets gezien, laat staan in deze staat) maakte dat ik niet stil kon staan. De notie kwam tot mij dat ik me hier niet thuis voelde - ik werd me bewust de vervreemding en continue staat van alertheid die ik altijd heb, en voelde me heel onwelkom. Normaliter laat de LSD me een voelen met de omgeving, maar hier lukte dat niet, getriggered door mijn hoogtevrees.

Met dat besef kwam ook een ander besef: ik kan dan wel naar de andere kant van de wereld gaan, op een hoge berg gaan zitten en dan ook naar een andere dimensie gaan, je kan niet ontsnappen van jezelf. Ik doe dit allemaal zelf. Sommige dingen komen vanuit mijn trauma, maar uiteindelijk ben ik mezelf gevangen aan het houden in kaders die ik zelf heb geschetst.

Dat klinkt natuurlijk erg simpel - beetje zoals "ga gewoon positief denken en neem een abonnement op de Happinez" tegen een depressief persoon zeggen. Zo werkt het niet. Zo'n inzicht als dat ik had is veel breder dan dat en lastig te omschrijven. Ik zag dat die dieptevrees uiteindelijk was dat mijn brein zegt "dit is hoog dus dit vind je eng", en dat mijn lijf daarop reageert. Gekke conditionering.

Ontsnappen aan jezelf is futiel, en de enige oplossing was leven met mezelf en daarmee ook die respons. En daarmee verdween het als sneeuw voor de zon. Het kabbelende watervalletje waar ik even stil bleef staan hielp ook wel. Ik ben gemaakt voor water: het maakt me gelijk rustig. Dit is overigens geen excuus om een emmer water over me heen te gooien.

De omgeving die eerst dreigend en vreemd voelde, veranderde in een warme, haast liefdevolle groene deken die zo uit een sprookje leek te komen. Waar ik eerst gek werd van de plankjes die zacht meeveerden onder mijn gewicht, vond ik er nu zekerheid en vertrouwen in. Iets dat voorheen, en eigenlijk altijd ontbreekt in mijn omgeving. Want dat is uiteindelijk wat trauma met je doet: je omgeving is niet te vertrouwen. En zoals de riviertjes hun pad steeds verder uitsleten in de stenen, en de groeven daar steeds dieper door werden waardoor het water enkel nog die kant op kon, zo werkt het ook in je brein. Dit pad van wantrouwen is diep uitgesleten. Gelukkig lijkt LSD een soort cement te zijn waarmee ik het een beetje dicht kan gooien (de neuroplasticiteit die psychedelica teweeg kan brengen is trouwens ook bewezen).

Na een lastige start kon ik nu samen met Geert lekker langzaam door het park lopen, onszelf vergapend aan alles wat we om ons heen zagen.

Ik geloof dat de psychedelic journey voor iedereen anders is, maar je wel naar dezelfde stations brengt. Toen Jan overleed stortte mijn fundering in, en ben ik met shinkansensnelheid langs die haltes gedenderd (misschien iets te snel, maar ach).

Op Aso-san zagen we de scheiding tussen leven en dood en vooral de dood en destructie, op de rest van Yakushima vooral het leven, maar hier werd duidelijk dat er geen verschil is tussen die twee. Alles groeide op alles, er was geen begin en eind.

Dit is ook wat ik heb gezien de laatste jaren in mijn trips, mijn meditaties, mijn bijna dood ervaring en het alledaagse leven- alles is hetzelfde. Er gebeurt van alles en er gebeurt niets. Het water stroomt, alles leeft en groeit en sterft, maar tegelijkertijd staat het stil.

Lastig om uit te leggen, dus des te blijer was ik dat dit nu zichtbaar werd zodat ook Geert een "tastbaar" voorbeeld had van deze halte in de psychedelic journey.

Ik kan dan ook niet zeggen dat ik me nietig voelde bij alles wat ik zag. Waar Geert zich bleef verwonderen over alles ("wtf, dit is een boom maar ook een rots en er groeit een boom uit deze dode boom die niet dood is???"), bleef het stil in mijn hoofd. Bijna net zo zeldzaam als deze duizendjarige reuzen om ons heen (niet Geert). Eindelijk voelde ik me weer een met de omgeving. Zoals er geen verschil was tussen leven en dood en de verschillende organismen om ons heen, was er ook geen verschil meer tussen mij en de omgeving. En die scheiding was precies wat mij zo ongemakkelijk liet voelen in het begin. Een ander soort verzet: tegen de hoogte, tegen wat er buiten mij is, maar ook wat er binnen mij is. Wederom verdwijnt de stress met het opgeven van dat verzet.

De hoogte bestond niet eens meer. Zelfs niet toen we weer bij de hangbrug aankwamen waar ik in het begin zo snel mogelijk overheen ging. Nu kon ik genieten van het uitzicht, van de landslide achter ons, de bergen en bossen voor ons en de rotsen onder ons.

LSD was een van de dingen die Jan en mij verbond (en wat we graag deden). Is het toeval dat elke keer dat Geert en ik het doen, alles perfect verloopt? Van het weer tot de muziek (ik blijf erbij dat als er een hemel is, daar Balmorhea wordt gedraaid), de omgeving, de timing van alles? Dat het elke keer zo'n perfecte dag is? Zoals Geert zei: "op zulke perfecte dagen met zulke perfecte trips voel ik me gezegend, en ik weet wel door wie".

Dat is een sentiment dat ik absoluut deel met een kleine toevoeging: ik voel me ook gezegend met Geert, die als een anker werkt voor mijn ballonbrein dat er af en toe met mij vandoor wil gaan. Wanneer ik gespannen ben zorgt hij altijd voor een ontlading in de vorm van een lach (vaak ten koste van hem, oeps), iets waarvan ik heb ingezien dat ik dat echt nodig heb. Al is enkel zijn aanwezigheid al genoeg, en hij is de enige die me nog verlegen kan maken door naar me te kijken. Gelukkig waren er heel veel bomen om zijn ogen op te richten, en een uitzicht dat zo mooi was dat ik ervan stond te trillen. Mijn moeder noemde dit eiland "een knipoog van God" en daar sluit ik me volledig bij aan. De cowboyhoeden die ik 's ochtends in de auto had gegooid (vraag me niet waarom) maakten het helemaal af.

Het was een dag met onuitwisbare indrukken, en hoewel we allebei onze eigen trip hadden, was de gemene deler er een van verbondenheid en eenheid. Het vervagen van grenzen tussen jouzelf en de omgeving en tussen elkaar. Want uiteindelijk is het toch bijzonder om allebei tot dezelfde conclusie te komen. Bijna alsof alles één organisme is.

Al die indrukken waren vermoeiend, en met veel te verwerken vertrokken we de dag erna naar Kagoshima. Een luie dag waar we met de boot en bus naar Sakurajima zijn gegaan, die uiteraard begon uit te barsten toen wij aankwamen. Gelukkig geen evacuaties deze keer, want deze vulkaan barst meerdere keren per dag uit. We hebben wat rondgekeken, een kat geaaid, heerlijk gegeten en vooral geprobeerd te verwerken wat we de dag ervoor ervaren hebben. Ik zal later nog wat posten over deze dag, maar dit is al zo'n Bijbel geworden en ik moet nu even huilen omdat ik in de laatste shinkansen van onze reis zit. Gelukkig dan wel gelijk zo'n 7 uur, richting Tokio.

Maar goed, als we iets hebben gezien in onze psychedelische breinen tussen de eeuwenoude bomen is dat tijd niet bestaat. Je kan zoiets of de eenheid van alles dan wel ervaren tijdens het trippen, soms is het ook goed om het echt te zien, en dat is precies wat we hebben gedaan.

Hoe het verruilen van de natuur voor metropool gaat zal me benieuwen, maar een ding weet ik zeker: we vermaken ons toch wel, want we hebben elkaar.