Verkeerde halte, goede dag.
Na al dat lopen hier heb ik de behoefte om mijn benen af te hakken en te vervangen door rupsbanden. Helaas weten we allen hoe behulpzaam het VUmc is geweest inzake de modificaties aan mijn lijf, dus moesten we het met de rolstoel doen vandaag. Deze keer gingen we op pad naar Kamakura, iets meer dan een uurtje met de trein vanuit ons hotel. Tokio zelf heeft nauwelijks groen - hier en daar een plantje of een perkje, maar verder is het vooral beton. En dubieuze bordjes.
Helaas ben ik niet altijd even goed in communiceren en kent Kamakura 2 stations, en stapten we bij de verkeerde uit. Oeps. Dan maar hier. Op Maps hadden we al snel wat vermaak gevonden: een tempel wat hoger op een heuvel. Als een gewillige bottom liet ik me voortduwen door Geert onder het genot van zingende vogels in plaats van wc's met hun liedjes. Het was echt en verademing om even in een groene omgeving te zijn en te luisteren naar alle vreemde vogelgeluiden in het bos. Bovenop de heuvel lag een prachtige tempel in een groene oase waar we roofvogels, raven en een traditionele bruiloft hebben gezien.
Kamakura telt veel tempels, dus we hebben hier en daar wat stops gemaakt. Natuurlijk ook bij wat konbini waar Geert deze lokale delicatesse natuurlijk niet konden laten liggen.
Waar Kamakura misschien nog het meest bekend om staat is het grote bronzen beeld van de Buddha, uit 1252 (niet of the modern age dus, Steven Wilson!). Ik weet niet wat ik indrukwekkender vond; de imposante grootte van het beeld of de Duitse invasie die daar op dat moment plaatsvond. Wat verder ook opviel is dat de witte mensen hun ogen niet van mij af kunnen houden in de rolstoel - en dat terwijl mijn prachtige kontje niet eens zichtbaar is in dit ding. Heel bijzonder.
Wat ook bijzonder was, was de dango met miso en walnoot die we hier haalden. Zelfs wij als echte balconaisseurs (we houden gewoon van bitterballen, viespeuk) hadden nooit zoiets op. Instant fan.
Omdat we geen zin hadden om de bus terug te nemen (ze stoppen je met rolstoel en al in een dwangbuis, al is dat in mijn geval misschien wel beter) besloten we te lopen naar het station. Dit was een groot succes: er bleek een ijssalon met een hond op ons pad te liggen. Zo gaat er gelukkig nog geen dag voorbij dat we geen dier aaien en heb ik nog geen ontwenningsverschijnselen.
Op de terugweg besloten we langs Ikegami Hammon-Ji te gaan. Google maps begrijpt echter niet zo goed dat het vrij lastig is een trap op te lopen met een rolstoel, maar na een omweg wisten we alsnog de tempel op de top van de heuvel te bereiken. Een vriend van ons schreef ooit de wijze woorden "the secret to a good marriage is... never skip leg day!" in het gastenboek van onze bruiloft, maar vandaag was duidelijk arm day.
De tempel, begraafplaats en pagode waren erg indrukwekkend in de stilte en rust van de avond. Maar na zo'n klim moet je ook weer naar beneden. En weer omhoog. En weer naar beneden. Best een heuvelachtig gebied dus. Gelukkig zijn hier zelfs de kleinste weggetjes achteraf beter geasfalteerd dan de gemiddelde snelweg in België, naar alsnog was het met een rolstoel een flinke klus. De Japanse meneer van in de 60 die met een stepje naar beneden racede zonder te remmen had het duidelijk makkelijker.
De combinatie van vermoeidheid, luiheid en honger leidde ertoe dat we een nietszeggend tentje in doken voor wat eten. Blijkbaar is het hier mogelijk om gewoon ergens binnen te stappen en de maaltijd van je leven te krijgen. Als dank voor de beste sushi (en barley tea, mijn nieuwe favoriete drank) in ons leven gaven we de eigenaar en kok de schaamtevolle gift van Albert Heijn paaseitjes. Het groepje mensen dat ook in het restaurantje zat werd hier wild enthousiast van, dus moesten ze uiteraard met ons op de foto en kregen we Japanse theekopjes mee naar huis.
In een vorig leven had ik een stuk meer moeite gehad met een dag als deze waarin niets liep zoals gepland (logisch als je bij een verkeerd station uitstapt), en ik ben dankbaar dat ik in ieder geval iets heb bereikt. Niet eens de mogelijkheid tot schakelen en het veranderen van plannen, maar echt het compleet loslaten en me overgeven aan wat er ook gebeurt zonder me te verzetten. Behalve toen Geert net aardbeienkaas begon te eten. Ook ik heb mijn grenzen.
