Asociale avonturen

Van onze hele reis stonden aanvankelijk maar 3 dingen vast: Tokyo, Tashirojima en Yakushima. De stops die we maakten in Kumamoto en Osaka waren om de lange treinreizen doormidden te knippen. We kozen voor Kumamoto omdat Kumamon en omdat een vriendin zei "is leuk en Asosan is vet". Na gister de eerstgenoemde te hebben gezien werd het vandaag tijd voor Asosan. Een actieve vulkaan met een naam die ons zeker aansprak. Naar de tokkieberg! Dat bleek nog lastiger dan gedacht, want veel OV is er blijkbaar niet bij een vulkaan. Gelukkig werden we allebei te vroeg wakker en konden we nog net de directe bus pakken, die ons vanuit Kumamoto een steeds bergachtiger landschap in bracht.

Onze fragiele Nederlandse breinen zijn dat natuurlijk niet gewend, dus die 2 uur in de bus waren absoluut geen straf met het uitzicht dat aan ons voorbij gleed. Dankjewel GY!BE en Devin Townsend voor het verzorgen van de soundtrack hiervan voor respectievelijk mij en Geert. Uiteindelijk zagen we de rookpluimen van de vulkaan al achter de andere bergen vandaan komen, maar niets kon ons voorbereiden op wat we daar zouden zien.

Na een tijdje dan, want zodra we uitstapten werd omgeroepen dat we niet bij de krater konden komen vanwege de toxische gassen. Gelukkig bleek al snel dat het gewoon Geert was, dus konden we omhoog. Geert is verstandig en wilde met de shuttlebus omhoog. Ik ben opstandig en zei "nee, ik wil een vulkaan beklimmen". En zo geschiedde. Als de oudjes die steeds langsliepen het konden, kan ik het ook. Ik zou nu een heel verhaal over de barre tocht omhoog kunnen ophangen maar zelfs op een vulkaan liggen betere wegen dan een Belgische snelweg, maar niets van wat ik kan verzinnen voelt toereikend genoeg voor wat we daar hebben gezien. Dus ik laat Geert het maar doen. Komt 'ie:

"Eenmaal bij de eindhalte van de bus aangekomen hoorden we een omroepster die vertelde dat er giftig gas uit de vulkaan kwam en het daarom niet toegestaan was om bij de krater te komen. Hebben wij weer...

Maar we zijn niet voor een gat te vangen, terwijl we een achteringang zochten was er een Japanse man die ook graag naar de krater wilde. Hij sprak even met de beveiliger en vertelde ons in gebrekkig Engels dat de toegang misschien over 5 minuten weer open zou gaan! Hij bleek gelijk te hebben en toen mochten we de berg op. Toen ik vertelde dat we uit Nederland kwamen haalde hij enthousiast een Nijntje-tasje uit zijn rugzak tevoorschijn, die is hier nog populairder dan in Nederland. En in mijn hoofd bestaat Nijntje in dezelfde universe als Hello Kitty.

Het was een half uurtje bergop lopen naar de krater, naar natuurlijk deden wij er ruim een uur over omdat er om ons heen al vanalles te zien was. Er was groen en er was desolaat, er waren bergen en er waren geulen, en omdat we al best hoog in de bergen zaten was er uitzicht.

Maar hoe cool dit ook was, het verbleekte bij de krater zelf. Je kunt dus echt in de krater kijken, en onderin zie je een soep met de kleur van ijs met muntsmaak waar een continue wolk vanaf dampt. Deze damp ruik je ook wel, er hangt een sterke zwavellucht en mensen zijn steeds aan het hoesten omdat het op je longen slaat. De een heeft er meer last van dan de ander en uiteraard was Benjamin weer allergisch voor deze berg: zijn luchtwegen stonden in de fik van alle vulkanische boertjes.

Op een gegeven moment werd de lucht sterker en het gekuch luider, en snel daarna werden we door het personeel weggeleid van de vlakte waar we stonden van waaruit je de krater in kon kijken, omdat de vulkaan meer giftig gas aan het uitblazen was dan goed is voor een mens. Dan maar met de andere bezoekers verzamelen op het andere platform waar je wel nog mocht staan. Maar na een tijdje was de vulkanische scheet weer verwaaid en mochten we weer terug. Ik stel me voor dat de mens hier de heel dag door zo speelt met de vulkaan: lekker dichtbij komen kijken, even plaats maken voor de macht van de natuur en dan weer opnieuw proberen dichtbij te komen. De mens als heel kleine muis in dit kat-en-muisspel.

Op de weg naar beneden na wat twijfelen (editors note: vanuit Geert de Hater) toch maar de toeristische route gekozen en daar hebben we zeker geen spijt van gehad! Blijkbaar telt Aso in totaal 7 kraters (alleen de eerste is nog actief) en een paar daarvan hebben we nog gezien. We wandelden over een vulkanische woestijn (goede bandnaam trouwens) en zagen groeven waar de lava heeft gestroomd, rotsen die zijn verbrand en hele stukken berg die zijn ingestort. Je voelt je wel heel nietig tussen al dit natuurgeweld, maar het is prachtig om te zien.

De pure schaal van wat we hier hebben gezien, het potentiële gevaar van het ding en de hier zichtbare gevolgen van een uitbarsting pakken je en maken het een van de meest indrukwekkende ervaringen die ik me kan voorstellen. Zonder dat het écht gevaarlijk wordt want dan komt er een Japanner die vraagt of je even een paar meter verderop wil gaan staan."

Beter had ik het niet kunnen zeggen. Het was ontzagwekkend mooi om de destructie enerzijds en de vruchtbare grond anderzijds te zien, zo dicht bij elkaar. Er is wel 10 jaar van onze levensverwachting af na het inhaleren van al deze vulkanische van Nelles dus dat is ook mooi meegenomen. Voor ons allebei was dit het vetste dat we ooit hebben gezien/gedaan, en voor mij persoonlijk weegt dit ook relatief zwaar omdat ik nu wel kan zeggen dat ik een vulkaan heb beklommen terwijl ik in maart niet eens naar de wc kon lopen. Dikke middelvinger naar mijn reuma (vanuit de rolstoel nu) én de GGZE, die zeiden dat ik maar moest leren leven met mijn stoornis en dat verbetering er waarschijnlijk niet in zou zitten. Een spugende berg beklimmen met kapotte knietjes en voetjes is een ding, maar mentaal was dit voor mij ook niet altijd vanzelfsprekend.

Want wat is het nut van dingen, laat staan grote dingen, ondernemen wanneer je alles toch weer vergeet? Wat heeft het voor zin als je niks meer weet van de activiteit die je hebt ondernomen? Is het het wel waard om je bed uit te komen, wetende dat de dag meer gaten gaat hebben dan de gemiddelde gatenkaas? Leuk, zo'n concert, maar waarom zou ik gaan als ik nadien vrijwel niets meer weet? Daar heb ik lange tijd mee geworsteld, en zeker toen de diagnose bevestigd werd en mij werd verteld dat dit niet beter ging worden, hoefde het voor mij niet meer. Je kan wel zeggen, "het is niet erg dat je veel vergeet, want het is enkel het hier en nu dat telt", maar als je zelfs in het hier en nu niet aanwezig kan zijn, wat rest er dan nog? Gelukkig zijn er twee dingen sterker dan deze zinloosheid van mijn leven die ik ervaarde: mijn band met Geert en mijn koppigheid. Oke, en psychedelica wellicht. Niemand gaat mij vertellen dat dit niet beter kan worden. Ik doe het zelf wel.

Dus gister heb ik zó kunnen genieten van alles om me heen: de natuur, de gassen die mijn luchtpijp langzaam roosteren en vooral Geert die zo blij was daar te zijn - terwijl hij de dag ervoor nog zei "ik weet niet of ik wil gaan, het is wel 4-5 uur reizen in totaal", gelukkig was daar weer mijn koppigheid. Net als toen wanneer Geert zei "ik heb het hier wel gezien", en ik zei "bro, we zijn op een vulkaan, we gaan de andere piek beklimmen!" en we een totaal ander landschap ontdekten dan dat we ooit hebben gezien. Gelukkig werkte het "het is een vulkaan" argument erg goed. Voortaan zal ik dit ook gebruiken in online discussies met transfoben.

Maar goed, voor mij dus een persoonlijke overwinning op fysiek én mentaal vlak, om toch zoiets "groots" te ondernemen (naar mijn standaarden dan) en daar ook in te "slagen" op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Zeker niet op deze termijn. Ik zou iets dieps kunnen zeggen over het dode landschap enerzijds en de pastorale pracht anderzijds, maar daar heb ik geen zin in.

Zoals we bij toeval de bus heen nog konden pakken, pasten we bij toeval nog net in de bus terug. Onderweg kwamen we nog een zoete aardappel vending machine tegen. Dit land is fantastisch.

Aangekomen in Kumamoto werden we begroet door Kumamon en wilde ik een matcha. We vonden een koffietent die koffiebonen ter plekke roosterde voor elke bestelling (er stond zelfs iemand de geroosterde bonen met de hand te sorteren, goals) dus toen nam ik toch maar een koffie. Geert wilde udon, ik nog steeds een matcha, en zo belandden we op een plek waar ze allebei hadden en waar hij de beste Japanse curry had die hij ooit had geproefd.

Omdat we allebei papzakken zijn, gingen we op toetjesjacht. Maar je moet natuurlijk ook genoeg drinken, dus trokken we een puddingdrankje uit een van de tientallen vending machines die we onderweg tegenkwamen.

Uiteindelijk vonden we ons nachtijs en was het tijd om de voeten rust te gunnen in onze hotelkamer met de prachtige vloerbedekking.

Het was een dag die van toeval aan elkaar hing en een onuitwisbare indruk op ons beiden heeft gelaten. Voor ons allebei was dit het vetste dat we ooit hebben gezien en gedaan, en ik ben dan ook extreem content met het feit dat ik met 100% zekerheid kan zeggen dat ik dit nooit zal vergeten.

Wat ik al wel een hele tijd vergeet: ik heb een playlist gemaakt met de dingen die ik hier in mijn hoofd heb (behalve van vandaag, toen werd ik wakker met Woorden Zonder Woorden van De Kast in mijn hoofd, wtf Satan?), of die we veel hebben geluisterd hier. Mijn brein gaat van hot naar her en onze smaak is divers en dit is te zien in de playlist. Doe ermee wat je wil.

Wij zitten naar een Japanse dragqueen op tv te kijken op de boot naar Yakushima terwijl we langs Sakurajima varen. Zo zie je nooit een actieve vulkaan, zo 2 op een dag. Dit is echt de beste tijd van ons leven. En dat wordt alleen maar beter als we straks aanmeren op het eiland!