Vossen, katten, duiven en draken.
Na zo lang non-stop met mij op te trekken, heb ik Geert aangestoken met het slechte slapen. Hij lijkt er een stuk beter mee om te kunnen gaan dan ik, want zelfs na 3 nachten slecht slapen gaat hij onverminderd door met zijn woord"grappen".
Gelukkig gingen we vandaag iets doen waarbij er niet gepraat hoeft te worden: we gingen onze eigen beckoning cat beschilderen bij Neko-e-mon!
Dat was echter pas om 16u, dus daarvoor wilde ik mezelf meer ballen toe-eigenen bij wat gachapon-hallen in Shibuya. Freud zou hier vast iets over te zeggen hebben, maar hij is dood. Dat feest ging echter niet door omdat het versturen van een pakketje blijkbaar meer dan een uur duurt hier. Het alternatief, navigeren met een rolstoel en 2 grote tassen, was niet veel beter, dus hebben we het postkantoor maar heel uitgebreid bekeken. Oh well. Dan gooien we de plannen maar om.
Op die planning stond de Toyokawara Inari Shrine als eerst, een boeddhistisch tempelcomplex met veel vossenbeelden. Ondanks dat dit tempelcomplex hoort bij de Soto-school van het Zenboeddhisme, had het veel Shinto-elementen en dat was mooi om te zien. Wat nog mooier was, was dat ze begonnen te bidden toen we aankwamen. Heel hypnotiserend om ze zo te horen _chanten_ voor zo'n lange tijd. Zo lang kan ik mijn adem niet inhouden hoor. De grote hoeveelheid vossenbeelden was toch wat mijn hart won. Dit was overigens de eerste tempel in best een tijd voor ons - alleen op de eerste of tweede dag in Osaka hebben we er een bezocht en daarna niet meer. Fijn om daar weer eens te zijn.
Maar niet te lang, want we wilden ook een kijkje nemen op Yanaka Ginza, een winkelstraat in de buurt van de Neko-e-mon. Onszelf kennende weten we dat we snel afgeleid raken, dus kunnen we er maar beter de tijd voor nemen.
Afleiding was er genoeg: er waren overal kattenbeelden, een gachapon-winkel, een winkel waar ze ijs verkochten dat eruit zag als spaghetti (dat heet hier blijkbaar een Mont Blanc?) en smaakte naar kastanje, en een klein steegje met een heleboel duiven. Ik als kastanjefanboy en duivenheerser kon mijn geluk niet op.
Gelukkig waren we ondanks dat nog steeds op tijd om in alle rust onze kattenbeeldjes te beschilderen. Denk ik dan, want dat is waar mijn geheugen ophoudt. Ik ga er vanuit dat het heel leuk was en ergens heb ik dat idee ook wel, maar het eerstvolgende dat ik weet is dat we in Shibuya waren.
Veel mensen cosplayen op TikTok dat ze een dissociatieve stoornis hebben en dat is dan allemaal heel quirky en fun (een van de redenen dat ik hier tot hiervoor over zweeg, ik gooi mezelf liever op de brandstapel na een kerosinedouche dan dat ik geassocieerd wordt met die types), maar de realiteit is dat je allemaal moeite doet om iets leuks te doen aan de andere kant van de wereld, om vervolgens een blackout te hebben. Alsof je halverwege iemands _save game_ begint met spelen. De desoriëntatie en extreme vermoeidheid zijn ook niet heel leuk om mee te dealen, en natuurlijk is het een directe confrontatie met dat er iets écht heel erg mis is (jarenlang heb ik gedacht dat dit normaal was en me afgevraagd hoe anderen het volhielden, lmao).
Blijkbaar was het heel erg druk in Shibuya en dat was even teveel gok ik. Gelukkig is Geert wat gewend, dus toen ik hem vroeg "oke maar waar zijn we naar op zoek?" wist hij genoeg. "Volgens mij vond ik het net niet helemaal chill", zei ik toen we eenmaal in het matcha-tentje zaten. "Haha nee, je ging uit", zo luidde zijn antwoord. Dat is het beste antwoord dat ik me kan wensen. Ik hou niet van aandacht, en extra zorg zet juist de spotlight op het probleem in deze situaties. Ik wil gewoon door. In het begin heb ik nog geprobeerd er grip op te krijgen: waaarom gebeurt dit en hoe kan ik dit voorkomen? Dat leidde alleen maar tot meer stress. Elke vorm van grip willen krijgen en houden leidt tot kramp. En in de ervaring die ik vorig jaar had, leerde ik iets heel belangrijks: wanneer je de "waarom" weghaalt in het "waarom ben ik zo gestressed" waar ik dan heel erg mee bezig ben, blijft er alleen over "ik ben zo gestressed" en hou ik alles zelf in stand. Toen ik die _ego death_ ervaring had (waarna ik bijna een uur niet kon praten omdat het zo heftig was - op een prachtige manier voor zowel mij als Geert want hij had eindelijk rust) stopte dat eeuwige gepieker om de "waarom", de futiele pogingen om grip te krijgen op de dissociatie en eigenlijk alles wat er in mijn verkreukelde brein gebeurt. Wat een rust sindsdien.
Dus ja, het licht ging even uit. Whatever. Het licht is nu weer aan en midden in de spotlight stonden onze matcha's. Nog steeds vind ik gember vies, dus transgember zal ik zeker niet meer worden. Maar mijn matcha-haat is omgezet naar matcha-liefde, dus nu ben ik wel een beetje een matchachist geloof ik. Deze was wel heel lekker, zeker in combinatie met de parfaits die we erbij hadden. Dat is dus ook helemaal een ding hier en als ijsliefhebber wilde ik dat wel proberen.
We vonden hem al relatief prijzig, maar al gauw begrepen we waarom: het was ongeveer anderhalve maaltijd per parfait. En dat zeg ik als papzak. Van matcha-ijs tot warabi mochi, gewone mochi, rode bonenpasta, matcha cake... Het enige wat nog miste was matcha om te snuiven van de matcha-spiegel. One can dream.
Via meer ballenautomaten (ik zocht iets specifieks, ik zweer het) en ons goedkoopste diner tot dusver belandden we met een taiyaki- en tempelomweg weer in het hotel. De tempel (eigenlijk shrine, maar dat allitereert niet, sue me) in kwestie, de Koami shrine, is overdag altijd megadruk. Iedereen wil de houtsnijwerken van de draken zien gok ik. We snappen nu ook wel waarom. Gelukkig konden we ze nu uitgebreid bekijken zonder hele menigten om ons heen.
Dit is onze laatste nacht hier. Soort van, want we vertrekken in de nacht van zondag op maandag. Niet dat we hier ooit weg kunnen, want we hebben zoveel gegeten dat ik me kubusvormig voel en het idee heb dat ik in iedere dimensie even dik ben.
Gelukkig heb ik een nacht om alles te verteren, zodat ik morgen nog meer balvormige rijstdingen in mijn hoofd kan stoppen. Het Voedingscentrum is niet trots op mij.
