Yakushima dag 1 & 2: beestenbos is blij

Afgelopen dagen waren wij op Yakushima, een eiland met een tropisch klimaat, voornamelijk bestaand uit groen. Dit was een van de bestemmingen die vooraf vaststond en waar we het meest naar uitkeken. Ik weet dat ik heb gezegd dat Aso het vetste was dat we ooit hebben gezien. Yakushima is duidelijk het mooiste. Het begon al toen we aankwamen en gelijk tegen een groene muur op keken (de bergen hier zijn ontzettend steil en hoog) en een geur ons tegemoet kwam die zo lekker was dat ik niets anders wil dan er lijntjes van snuiven. Met onze gehuurde auto gingen we richting ons huisje dat ook groot (en rolstoeltoegankelijk!) bleek te zijn. We moeten nu zowaar ver lopen naar de wc! Afzien! De rit naar ons huisje en de lokale supermarkt (geen konbini?! Geen McDonalds? Schande!) al was zo ontzettend mooi met al dat groen om ons heen. We dachten dat Tashirojima groen was, maar dit was echt next level - ongerept bos zo ver als je oog kon zien. Amazing.

Toch gingen we met onze rug naar dit schoon zitten want dit eiland beschikt ook over prachtige stranden, waarvan eentje vlak naast ons huisje. Compleet met sporen van schildpadden, die hier in bepaalde gebieden hun nestjes hebben. Supervet om te zien. Voor een keer kon ik hier geen stoute symbooltjes in herkennen. Brave beestjes dus. Het plan was eigenlijk om boodschappen te doen en wat te eten, maar als ik zee zie, moet ik er in. En nu kan ik ook zeggen dat ik de zee in Japan geswaffeld heb!

Op de eerste dag hebben we vooral het noorden en oosten van het eiland verkend met onze auto, al moesten we af en toe stoppen vanwege de apen op de weg. Alles was zo adembenemend mooi en de combinatie met een zondag en onze ongeplande zwempartij maakte dat veel van de eetmogelijkheden dicht waren. Ah, de prijs van mijn impulsiviteit. Dan maar een currypizza uit de vending machine en wat noodles uit het museum dat we in Osaka hadden bezocht. Een godenmaal. Een luxe ervaring om te genieten van een zonsondergang aan zee op een tropisch eiland met een vending machine pizza als toetje. De weldaad!

Op dag twee gingen we de andere kant op. Maar niet voor we gewekt werden door een liedje om 7 uur 's ochtends en een aantal aankondigingen om 8 en 9 uur, vanuit het lokale omroepsysteem buiten. Het zal vast geen tsunamiwaarschuwing geweest zijn want we zijn er nog. Misschien een opsomming van diegenen die de nacht hebben overleefd? De insecten hier zijn namelijk GROOT.

Afijn, naar het westen dus. Daar ligt een weggetje dat na 17u dicht is omdat het heel smal zou zijn. Zal wel. Het stond op Maps en andere informatiebronnen aangegeven als "world heritage listed coastal road with wildlife". Een weg als cultureel erfgoed? Raar. We nemen deze weg wel gewoon richting 2 andere dingen die we willen zien, dat is korter dan rechtsom het halve eiland om. Er zijn geen leugens op het eiland, behalve de gedachte dat deze weg korter zou zijn. Een van de bestemmingen hebben we niet eens gehaald - we hebben er niet eens meer aan gedacht.

Bescherm deze weg met alles dat je hebt. De smalle kronkelende paadjes waren nauwelijks breed genoeg om nog adem te halen. Niet dat dat nodig was, want het voelde soms alsof dingen zo mooi waren dat iemand me in mijn luchtpijp stompte. Raar. Je weet dat de natuur heftig is als mij de mond wordt gesnoerd. Of erger nog: ik spontaan tranen in mijn ogen krijg.

We hebben nog nooit zoveel bomen en planten bij elkaar gezien als daar. Of herten. Of apen (die uien aan het snijden waren, vandaar mijn tranen natuurlijk). Of watervallen. De bergen en het landschap zijn zo ruig dat dit een compleet andere manier van gewelddadig was, deze keer vol met begroeiing die evenzo ongetemd was. Waar Aso-san die ongetemdheid en destructie gescheiden van het vruchtbare liet zien, gingen ze hier hand in hand. Het is onmogelijk om zoiets te omschrijven in woorden. Als ik een vergelijking zou moeten trekken, zou dat zijn met het album dat we op hadden staan (na Dark Side of the Moon, maar die sfeer spreekt voor zich): Upheaval van Mythic Sunship (overigens een klassieker zowel binnen als buiten het genre). De rauwheid van dit album omarmde dat van onze omgeving perfect. Bijzonder hoe muziek zo'n ervaring nog intenser kan maken. Deze weg was een activiteit op zich en daar hebben we zeker van genoten. Ik ga hier nooit meer weg.

Shout-out naar chauffeur Geert, die deze weg door de jungle heeft getrotseerd alsof het niets was. Gelukkig konden we ons heel lang alleen wanen op deze paradijselijke plek. Het was al helemaal paradijselijk omdat de meest dichtbijzijnde persoon op Grindr 150 km van ons verwijderd was, en ik daarmee het eiland homovrij kon verklaren. Tot Geert me er aan herinnerde dat wij er nog waren. Pretbederver.

Wat bedoeld was als route naar een andere bestemming, werd dus een activiteit van de halve dag. Dat krijg je als je steeds moet stoppen vanwege alle dieren op de weg en om het uitzicht over de zee en bergen te bekijken. Ik raakte al vrij snel de tel kwijt bij alle watervallen die we tegenkwamen, maar Ohko Waterfall was er eentje die zich wel heel duidelijk kenbaar maakte. Wat een joekel. Wat een kracht. Daar werd zeker het porselein van de pot geknald. Toch weet ik niet waarvan ik meer onder de indruk was: de waterval zelf, of de oude Japanse man in nette kleren die ineens opdook vanuit de glibberige rotsen omdat hij een foto van dichtbij wilde maken. Wel is het duidelijk dat deze waterval een plek heeft in Japans top 100 van watervallen. Wat dus ook betekent dat er een waterval-missverkiezing is geweest. Is niets dan veilig voor de schoonheidsidealen?!

De erfgoedweg ging uiteindelijk over in een "normale" weg (al is niks hier normaal op dit crimineel mooie eiland), waar er niet continu apen en herten op ons pad stonden. Hierdoor konden we sneller dan 5 km/u doorrijden naar de onsen in het zuiden waar vooral ik mijn zinnen op had gezet - op een omweg richting het strand na. Geert leek nog een beetje terughoudend.

Een onsen is voor ons allebei natuurlijk nieuw - we kennen alleen de Nederlandse sauna, waar er weinig etiquette is rondom de zweetreet. In een onsen is dat wel anders, alleen... Hoe doe je dat in een onsen als deze, die bestaat uit enkele poeltjes aan zee? Geen gebouwtje of personeel, alleen wat holtes die gevuld worden met zeewater bij hoogwater. Dan kan je de onsen ook niet in, want ja, alles staat onder water. En wanneer het getij zakt blijft dat water staan in de poeltjes, en door de vulkanische gassen warmt dit water op. Fucking metal, dus daar moesten we in. Maar hoe werkt dit precies? Gelukkig was er een vriendelijke oude Japanse man die ons wegwijs maakte. Er waren twee warmteniveaus volgens hem: "warm" en "hot! hot!". Japanners hanteren echter een andere standaard hierin, zo ondervonden wij. Het warme bad was al goed warm, maar het "hot! hot!" bad bood een goede demonstratie hoe een gekookt eitje zich voelde. Op meer vlakken dan alleen de warmte, want het rook naar zwavel door de bubbels die af en toe ontsnapten uit de rotsen Toch was het niet onaangenaam, in tegenstelling tot op Aso-san die met zijn brandende dampen minstens 10 jaar van mijn levensverwachting heeft geschraapt. Wellicht dat dit ontspannende bad er weer een dagje aan heeft toegevoegd.

Het was zó chill en vet om zo tussen de zwarte rotsen te liggen in water dat langzaam opwarmde. In een bad zaten zelfs nog levende krabben (die hebben we maar niet gedaan)! Zo nu en dan miezerde het een beetje, waardoor het ontzettend aangenaam was om daar te vertoeven. We waren zelfs nog een hele poos alleen. Met enkel het geruis van de zee was het heerlijk ontspannen in dit warme water. En zelfs toen er wat anderen waren, werd er niet gestaard naar mijn lijf of littekens - als trans persoon in Nederlandse sauna's krijg je soms nog wel eens boze blikken. Als bonus verdween de pijn in mijn gewrichten als sneeuw voor de zon en hadden we zijdezachte huidjes. Echt, ik ga hier nooit meer weg.

Tot Geert zei dat we moesten gaan dan. Gelukkig hadden we nog sushi (zonder rauwe vis, gelukkig) in de auto, want we waren door al het koken een beetje flauw geworden. Al etend hebben we ons verwonderd over de bosjes tegenover ons, waar allemaal krabben bleken te wonen. Ik waande me weer helemaal in Krabbegat.

Dat duurde niet lang, want ondanks het vermoeden dat de naam doet wekken, bevat Bergen op Zoom precies 0 bergen en waren er hier dus heel veel. En de rivier de Zoom heeft 0 watervallen, terwijl wij langs Torōki Waterfall reden. Ook daar zijn we even een kijkje gaan nemen. Tot Geerts schrik en mijn vreugde werden we zelfs nog even gevolgd door een aap! Dat de avond was gevallen en het wat mistig was geworden, maakte het niet minder mooi. Integendeel!

Die bleek vooral honger te hebben, en wij ook, dus gingen we op zoek naar de lokale delicatessen. Helaas zonder de aap, maar gelukkig was er nu genoeg open, en hebben we de meest verse vis ooit op. Nog een voordeel van het eilandleven. Al snappen de Britten dit nog niet echt geloof ik, maar ja, wat begrijpen ze nu wel op TERF island?

Content en vol was het tijd om naar huis te rijden. Dat zou een halfuurtje moeten duren. Die tijd is vaak nogal optimistisch gezien de smalle wegen op Yakushima, maar al helemaal als God diarree heeft en huilt tegelijkertijd. Nooit hebben we zóveel regen gezien in zo'n korte tijd. Binnen een mum van tijd stond alles blank (of mag je dat ook al niet meer zeggen van woke?????) en werden we tot stilstand gedwongen. Dan maar even chillen in de auto. Je moet wat over hebben voor al het groen hier.

Omdat dit eiland vooral bestaat uit berg (de hoogste bijna 2 km hoog), kan het weer heel wisselvallig zijn en is alles extreem plaatselijk. Zoveel soorten klimaat en weer op zo'n kleine plek! Op dag 1 en 2 hebben we vooral de kust ontdekt met haar zon en buitjes, en op dag 3 zou het tijd worden voor het hart van het eiland.

Nooit in ons leven hebben we dit soort natuur gezien. Wel de bergen in Oostenrijk en Andorra, de heuvels in Engeland en Duitsland, en de rotsachtige kust van Spanje, maar dat lijkt allemaal in het niet te vallen met de schoonheid van dit eiland. Letterlijk adembenemend, en de schaal waarop, de extremen die hier zijn van ieder uiterste, laten vooral zien dat de schoonheid niet in het landschap zit, maar juist in het leven dat het bevat. En daarmee ook in het leven (en soms het gebrek daaraan) van mijzelf.